Ontkenning van de grootschalige 9/11 fraude krijgt steeds meer weg van een sociologisch fenomeen. Nu zovele aanwijzingen, ondersteund door verklaringen van een grote diversiteit aan professionals, de bodem onder de ontoereikende officiële verklaring hebben weggeslagen, begint het er op te lijken dat nieuwe wegen moeten worden gezocht om het ontkennende nieuwskorps te bewegen zijn werk te doen.
Al schieten argumenten verre van tekort, toch schieten zij kennelijk tekort. Een bizarre constatering die aannemelijk wordt als men zich realiseert dat het invloedrijke gilde der nieuwsprofessionals zich inzake 9/11 niet door inhoudelijke argumenten laat leiden.
Ook al kan bij gebrek aan effectieve onderzoeksfaciliteiten (zoals toegang tot bronnen en juridische volmachten) niemand nog met zekerheid vaststellen wat op 9/11 exact plaatsvond, toch is overtuigend aangetoond dat de stellingen waarmee de Amerikaanse overheid negentien zeer licht bewapende moslims als hoofdschuldige heeft aangewezen, volstrekt ontoereikend zijn. Zo ontoereikend dat elke strafzaak, van inbraak tot seriemoord, met eenzelfde gemankeerde bewijslast, door iedere rechter als niet ontvankelijk zou zijn verklaard.
Waarom zijn nieuwsmedia nog steeds niet in staat om ten aanzien van 9/11 hun enorme verantwoordelijkheid in de richting van waarheidsvinding gestalte te geven? Welk mechanisme grijpen zij aan om het onvermijdelijke niet te hoeven zien; in te zien dat de nieuwsverslaggeving over 9/11 al sinds 11 september 2001 niet deugt en te beseffen dat er een historische taak wacht om niets minder dan de essentie van een vrije pers veilig te stellen?
| Cartoon: Bob Englehart, The Hartford Courant |
|
Het journalistieke onvermogen om feiten te destilleren uit omstandigheden die even omstreden zijn als doorslaggevend voor het verloop van de geschiedenis, kan slechts worden gezocht in psychologische en sociologische contexten. Hoewel grote belangen een rol spelen bij de instandhouding van mechanismen van ontkenning, heeft het weinig zin om hierop de pijlen te richten. Deze op behoud van status quo gerichte factoren zijn zo indirect met 9/11 verbonden, dat zij als middel om de huidige rigiditeit te doorbreken te zwak zullen zijn.
Journalistieke en politieke onwenselijkheid van het kritisch benaderen van 9/11 heeft waarschijnlijk meer te maken met de angst voor grote verschuivingen in het wereldbeeld van mensen, en de neerslag hiervan op allerlei levensgebieden, dan met 9/11 zelf. Elke onderneming die nadeel ondervindt bij grote en onvoorspelbare wijzigingen in sociale en geopolitieke verhoudingen zal daarom instinctief verzet tonen bij het aankaarten van een gebeurtenis als 9/11.
Van de uitvoerende groep van nieuws-verslaggevers, belast met de taak van waarheidsvinding, mag men niettemin verwachten en zelfs eisen dat zij het werk doen waarvoor zij werden opgeleid. Het toeschuiven van veel explosief feitenmateriaal over 9/11 heeft zelden of nooit enig effect gehad. Drie wolkenkrabbers die binnen hun eigen omtrek op nagenoeg vrije valsnelheid zijn ingestort; de vondst van hoogwaardige explosieve stoffen in het WTC-puin; vliegtuigen waarvan na de crash nagenoeg niets gevonden werd, het wordt moeiteloos afgestreept tegen de absolute onwenselijkheid van een veel schokkender verklaring dan de gangbare officiële complottheorie.
De huidige nieuwsverslaggeving doet nog het meest denken aan de Amerikaanse luchtmacht, toen deze op 9/11 in anderhalf uur tijd niet in staat bleek om ook maar één enkel gevechts-vliegtuig naar het luchtruim van Washington D.C. en New York City te sturen, terwijl deze steden zijn omringt door tientallen militaire luchthavens.
 Hoe is de journalist, anders dan de farce om nieuws minder saai en menselijker te maken (een knieval voor mensen die liever vermaakt worden dan actief geïnformeerd), te verleiden om zijn/haar journalistieke plicht te volgen? Wat moet er gebeuren om de 'vrije media' onderzoek te laten doen naar de vele feiten en aanwijzingen die door talrijke vrijwilligers, waaronder vele professionele deskundigen, onbezoldigd en in eigen tijd in kaart zijn gebracht?
Hoe zijn journalisten überhaupt te verleiden om hun redacties onder druk te zetten en te investeren in de zaken achter het nieuws, in plaats van mee te bewegen met de waan van de dag door kritiekloos de nieuwsstroom van de grote persagentschappen te blijven overschrijven? Nieuws moet weer op het scherp van de snede worden gebracht, zodat de balans tussen de formele machten en de controlerende media zich kan herstellen.
|
|
ALS ONTKENNING DE NORM IS
Het totale gebrek aan weerstand bij het slikken van de 9/11-lezing door de regering Bush, wordt pas echt pijnlijk wanneer ook wetenschappelijk geschoolde deskundigen, zelfs indien zij bekend staan als non- conformistisch en souverein denkend, zich op een onbeholpen manier in deze discussie gaan mengen. |
|
Zo was het niet zonder teleurstelling dat ik in het boek "Maarten van Rossem in Amerika", kennis nam van Van Rossem's afrekening met de wereld van zogenoemde complotdenkers.
De plaag van het complot-labelen bleek in afgelopen jaren bijzonder succesvol bij het definitief om zeep helpen van het in onbruik geraakte kritisch denken. Menig journalist zal waarheidsvinding in zijn vak wel degelijk beschouwen als een eerlijk streven, maar het is de vraag of men de waarheid in relatie tot 9/11 ook echt wil weten.
Vragen bij 9/11 worden door Van Rossem direct op de grote hoop van overige complottheorieën gegooid, om daarmee aan te tonen dat wij te maken hebben met een subcultuur die het niet kan nalaten te onderstrepen dat "de ware werkelijkheid die zij veronderstellen achter de zichtbare werkelijkheid oneindig veel ingewikkelder is dan die zichtbare werkelijkheid".
Van Rossem lanceert zowel over Pearl Harbor als over 9/11 enkele tegenargumenten die alleen al misplaatst zijn door de versimpeling van de stellingen die hij aanpakt. Vanuit Van Rossem's optiek lijkt een grondige argumentatie ook niet echt van belang, een noodzaak die hij met onderkoelde humor wel vaker weet te omzeilen.
Van Rossem: "Bush is een gevaarlijke kluns, maar hij is er niet de man naar om drieduizend mensen in koelen bloede te laten vermoorden."
Waarschijnlijk zonder verder te zijn gekomen dan wat hardnekkige cliché's over complotdenkers, betoogt Van Rossem dat "honderden personen nodig waren om een onwaarschijnlijk complex plan, waarbij helemaal niets mis mocht gaan, tot uitvoering te brengen."
Kennelijk was een omgekeerde redenering hem iets te veel, namelijk dat elk van de 19 terroristen, onder supervisie van Bin Laden, vooraf op zijn vingers had kunnen natellen dat hij gedurende de gekaapte vluchttijd weldra zou zijn onderschept, zoals dat in de tien jaar voorafgaand aan 9/11 in een 100% score maar liefst 75 tot 150 maal per jaar gebeurde.
Zelfs als de totale luchtdefensie door communicatie- problemen vleugellam was geweest, had anderhalf uur tijd zeer ruim voldoende moeten zijn om boven elke stad, Washington en New York City, tenminste één gevechtsvliegtuig te laten patrouilleren, zelfs al zat het luchtruim toen al volgepakt met toestellen die op een landing moesten wachten. Het beschermde luchtruim boven Manhattan en Washington D.C. was een gemakkelijk te monitoren gebied voor elk modern gevechtstoestel.
Dat een geheime operatie van een omvang als 9/11 teveel zou zijn geweest voor een land met een reputatie als de V.S., met zijn Manhattanproject en talrijke clandistiene operaties in zuidelijk gelegen buurlanden, geldt kennelijk nooit voor dat groepje van negentien radicale moslims dat in staat moet worden geacht om ruim van tevoren tal van strikte militaire protocollen te ontregelen en vervolgens anderhalf uur lang onzichtbaar te blijven voor hypermoderne radarsystemen.
Uit de veelgehoorde aanname dat - tijdens zo'n operatie door de Amerikanen zelf - niets mis had mogen gaan, spreekt vooral weerzin tegen het onderwerp zelf. Weerleggingen van de officiële aannames krijgen nimmer de aandacht die ze verdienen, of ze worden terzijde geschoven als een product van zwakbegaafden en mensen die niet geheel van deze wereld zijn.
De 'complothypothese' die Van Rossem wegzet als een typisch product van complotdenkers, steunt allerminst op het uitgangspunt van een perfecte uitvoering.
 Vlucht 93 is bijvoorbeeld niet op zijn beoogde crashlokatie aangekomen. De Secret Service die het toestel zag naderen heeft razendsnel het Witte Huis ontruimd. Het crashgebied in Shanksville bestaat slechts uit een krater  . Onderdelen van een Boeing 757 zijn niet gevonden.
Zes seconden voor het eerste treffen van WTC-1 door een Boeing 767, is daar een zeer zware kelderexplosie gemeld door enkele belangrijke getuigen. Alleen de belangrijkste getuige, met grote kennis van het gebouw, is achter gesloten deuren gehoord.
Er is door de 911Commissie niets met zijn informatie gedaan. Meer over de explosies 
De gevechtsvliegtuigen die zoek waren; het tekort aan beschikbare jagers door legeroefeningen, het heeft uiteraard de aanvallen mede doen slagen, maar hoe kan het bestaan dat niemand na het falen van het luchtverdedigingsysteem verantwoordelijkheid heeft hoeven nemen?
Leden van de 911Commissie, die met oog op hun politieke nalatenschap om de beurt toegeven aan alle kanten door NORAD en CIA te zijn belogen en zeggen nooit op hun taak berekend te zijn geweest, beweren nu zelfs dat zij verre van onafhankelijk waren
Het grootste wapenfeit van daders uit betrokken overheidssegmenten is dan ook niet de uitvoering van 9/11 zelf, maar de wijze waarop vanaf 9/11 tot op heden, inclusief het wapengekletter in Irak en Afghanistan, ieder met aanwijzingen over deze mede-betrokkenheid aan de morele schandpaal wordt genageld. Voormalig ITN en BBC Panorama correspondent Allan Hart zegt over de zelfcensuur van journalisten het volgende:
NLW911/Dailymotion
Voornaamste bron van informatie over 9/11 was de regering Bush
[935 leugens in 2 jaar, Center for Public Integrity]
De belangrijkste imperfecties rond de afwikkeling van 9/11, vanuit het perspectief van partijen die overheden behoren te controleren (media en parlement), zijn vooral gelegen in het nalaten van een onafhankelijk onderzoek en in de verbijsterende volgzaamheid van pers en wetenschappelijke lieden als Van Rossem. Mensen die juist in tijden van op drift geraakte machtscoalities hun preoccupatie op complotdenkers hadden moeten inwisselen voor een onverbiddelijk kritische houding jegens overheden en hun pertinente weigering om lastige vragen te beantwoorden.
 |
Twitter
|
Speculeren over 9/11 |
|
|
|
9/11 TE GROOT VOOR 'GEZONDE VERSTAND'
Terwijl critici van de officiële verklaring een inhoudelijk ijzersterke positie innemen en tegenargumenten grotendeels zijn verstomd, bestaat de algemene tegenreactie nog voornamelijk uit platitudes en grote aannames, onweerlegbaar vanwege hun algemene karakter. "Hoe kan zoiets groots niet zijn uitgelekt? Hoe kun je zoiets stoms geloven? Hoe kun je de families van de omgekomenen dit aandoen?"
Op straat is de reactie op een kritische houding vaak niet anders, al klinkt het geluid daar in al z'n directheid nog wat eerlijker: "Wat een onzin, dat kun je toch niet menen?" Het onderwerp is in zijn aard en omvang zo strijdig met het voorstellings-vermogen, dat men zich niet bijeen kan rapen om het een serieus onderzoek waardig te achten. |
|
DE KUNST VAN HET LIEGEN
 Er is in de grove leugen altijd iets geloofwaardigs gelegen,
omdat de grote massa, in haar primitieve eenvoud van geest, eerder zwicht voor een grote dan voor een kleine leugen, aangezien zij zichzelf wel aan leugens om kleinigheden schuldig maakt, maar zich ervoor zou schamen leugens op grote schaal te debiteren. Het zou nimmer bij de grote massa opkomen enorme onwaarheden te vertellen, en zij weigert dus ook te geloven dat anderen zo brutaal zijn om de waarheid op zo onbeschaamde wijze verdraaien.
Citaat uit een lezing van journaliste Pamela Hemelrijk.
Bron: Het Vrije Volk. |
|
Nergens wordt dit mechanisme van cognitieve dissonantie mooier onder woorden gebracht dan in bovenstaand stukje proza (kunst van het liegen) van één van 's werelds meest bepalende figuren uit de twintigste eeuw. |
