De meest bekende 9/11 documentaire bij het grote publiek. Een veelvuldig bekroonde film die als zodanig de nodige legitimiteit heeft kunnen verwerven. Maakte eerst veel indruk maar is na het verschijnen van nieuwe documentaires snel achterhaald. Dit komt vooral omdat Moore een onevenwichtig beeld heeft neergezet. Door Bush humoristisch te etaleren als een volslagen randdebiel profileerde hij zich vooral als een, vanuit Amerikaans perspectief, linkse progressief met een eigen agenda. De sensatie van de film bestond uit een combinatie van schokkende onthullingen en leedvermaak. Hoe zou, na het bekijken van deze film, een sukkel als Bush in staat kunnen worden geacht (mede) de hand in 9/11 te hebben gehad? Spot in plaats van harde feiten over directe Amerikaanse betrokkenheid hielden de documentairemaker aan de veilige kant.
Kwesties als de standdown van de Amerikaanse luchtmacht, het ontbreken van wrakstukken bij het Pentagon, het WTC7 dat plotseling instortte... Het kan bij zijn uitgebreide research nauwelijks aan de aandacht zijn ontsnapt. Michael Moore zette een trend, maar leidde in die belangrijke eerste periode ook de aandacht af van tal van aanwijzingen die konden leiden naar de echte gebeurtenissen op 9/11. Zijn eigen alarmerende observaties zouden erbij zijn verbleekt. Het valt niet te verwachten dat deze geslepen documentairemaker dat nog eens rechtzet.
Toegevoegd op 14 mei 2008:
Michael Moore heeft een vervolg gepland op Fahrenheit 9/11. De film wordt in 2009 in de bioscopen verwacht. De film zal meer gericht zijn op de rol van Amerika in de wereld. Meer over de film — Michael Moore ziet risico in vervolg op Fahrenheit 9/11(Die film is er nooit gekomen, red.)
De eerste documentaire waarbij de hoofdthema's, zoals op deze site omschreven, helder aan bod komen. Inmiddels verouderd en ingehaald door recentere documentaires. Het kostte mij een slapeloze nacht om al het materiaal te laten bezinken. Veel twijfels uiteraard en blijven focussen om van het eigen ongeloof geen gelovige te worden. Ineens klopte er niets meer van wat er in de kranten stond. De fase van 'is het waar?' was kort maar hevig. Veel heronderzoek en dat steeds weer opnieuw. Vooral het onderdeel waarbij de crash op het Pentagon systematisch met animaties en schema's werd behandeld kwam geloofwaardig over. Voldoende om serieus te gaan voor waarheidsvinding. Overige onderdelen gaven vooral aanzet tot twijfels over de gangbare lezingen, maar werden naar mijn idee pas echt substantieel na het kijken van de volgende baanbrekende documentaire Confronting the Evidence, 'A Call To Reopen the September 11 Investigation'. 9/11 In Plane Site - Directors Cut
Confronting the Evidence (CTE) is van de bekende 911-documentaires één van de minder sensationele producties. Vergeleken bij een docu als 'Loose Change 2nd Edition' oogt CTE zelfs uitgesproken traag. Bij nadere beschouwing blijkt dit eerder een voordeel dan een nadeel. Het afschieten van zoveel verschrikking zonder ruimte om te bezinken is ook een vorm van hersenspoelen, wellicht onbedoeld vanwege zoveel vragen en feiten. Maar met drie uur CTE krijgt de scepticus kans om na te denken, kritisch te zijn, dus werkelijk overtuigd te raken. De sensatie die dat oplevert is niet prettig, wel reëeler.
Confronting the Evidence behandelt vele aspecten van de aanslag. Na een nogal amateuristisch ogende inleiding door Jimmy Walter, filantroop, initiator en financier van een wereldwijd kritisch offensief, volgt een forum van deskundigen voor een zaal pisnijdige New-Yorkers. Dit afgewisseld met sterke reportages. Een milieudeskundige vertelt over gemeten hoeveelheden asbest, zware metalen en radio-actieve stoffen in de lucht. Al op 13 september kwam van EPA de verzekering dat de lucht veilig kon worden ingeademd, terwijl uit metingen bleek dat daar allerminst sprake van was.
-CHRONISCH ZIEK
Steeds meer hulpverleners werkzaam op ground zero kampen inmiddels met ernstige chronische aandoeningen. Wall Street, vrijwel om de hoek van het WTC, moest open. Hulpverleners kregen opdracht te werken zonder beschermende kleding om burgers niet af te schrikken. Een ingenieur/ fysicus vertelt over de constructie van de torens. Hij legt uit waarom de brand zo duidelijk inefficient was dat hierbij bereikte temperaturen het staal nooit hebben kunnen doen smelten. Dit wordt afgewisseld met beelden van mensen die zichtbaar zijn in de gapende ruimten die de vliegtuigen hebben geslagen. Zij bleven intact, het staal niet? De ingenieur toont bouwconstructies waarmee hij de officiële pancake-theory van de 911-Commission naar het rijk der fabelen verwijst.
-LUCHTVERDEDIGING
Een specialist op het gebied van luchtverdediging spit in een reportage grondig de verrichtingen uit van NORAD, het luchtverdedigingssysteem dat op 11 september nagenoeg was uitgeschakeld door oefeningen in Canada en Alaska. Ook de aanval op het Pentagon wordt aan een grondig onderzoek onderworpen. O.a. met fragmenten uit de documentaire "9/11 In Plane Site". Niet eens de analyses zelf overtuigen het meest, maar het tijdens de film langzaam rijpende inzicht dat de bestaande officiële lezing over de aanslag volstrekt ontoereikend en onjuist is.
-JIMMY WALTER'S 'NO PLANES THEORY' Op de 'mega-manifestatie' in Utrecht van 16 september 2006 (door DitKanNietWaarZijn.nl), lanceerde Jimmy Walter met grote stelligheid zijn 'no-planes' theorie. Volgens deze theorie zijn in de Twin Towers geen vliegtuigen gevlogen en zijn de televisiebeelden vervalst.
Walter baseert zich met zijn theorie op merkwaardigheden bij beeld-voor-beeld analyses van getoond materiaal door de nieuwsnetwerken. De logische consequentie van een dergelijke hypothese is enorm, alleen al omdat de inslagen bij WTC2 vanuit verschillende hoeken in beeld zijn gebracht. Hoe valt een dergelijke truckage aannemelijk te maken en hoeveel contra-indicaties zijn er wel niet te bedenken waarmee een dergelijke theorie kan worden aangevallen en ontkracht? Zelfs indien beeldmanipulaties kunnen worden aangetoond bewijst dat allerminst dat er geen vliegtuigen in de Twin Towers zijn gevlogen.
Jimmy Walter bewees de 911-waarheidsbeweging met deze te vroege exercitie een slechte dienst. Teveel was en is nog onduidelijk om dit zo stellig te presenteren. Bovendien strookt het niet met zijn eigen voorzichtige benadering van 'Confronting the Evidence', nodig bij het overtuigen van nog zovelen. Het aantonen van de onjuistheid van de officiële verklaring blijft het belangrijkst.
PAINFUL DECEPTIONS (Eric Hufschmid)
Painful Deceptions is de onmisbare bonus bij Confronting the Evidence. De film bestond al maar komt als een ingekorte selectie via Confronting The Evidence gratis naar een groot publiek. Aan de documentaire gingen twee boeken vooraf. Auteur is Eric Hufschmid. Complexe onderdelen, bijvoorbeeld over Gebouw 7, zijn in de film met behulp van animaties inzichtelijk gemaakt.
Voor een juiste mondelinge doorgifte van informatie is een goed begrip onontbeerlijk. Painful Deceptions is in staat de samenhang daarvoor te leveren. Voor Jimmy Walter was deze film aanleiding om serieus campagne te gaan voeren tegen de officiële lezing van 911. In Painful Deceptions wordt wederom de officiele lezing naast traceerbare feiten gelegd. Veel aandacht voor het instorten van Gebouw 7, het verst van de torens verwijderde gebouw (in de WTC-groep). Maar ook alle andere aspecten van die dag krijgen aandacht. Painful Deceptions (2005) is ondanks twijfelachtige zekerheden (en onvermijdelijke fouten!) een echte aanrader. Let op dat de film speciaal moet worden aangeklikt op een nogal weerspannig menu. Menigeen zal na twee uur denken dat de DVD bekeken is, maar dan blijft het belangrijkste ongezien. Confronting the Evidence of 9/11 (Jimmy Walter)
WHAT'S THE TRUTH?
HOW INDEED DID THE TWIN TOWERS COLLAPSE? Geschreven, geproduceerd en geregiseerd: Doug Brown, Dem Bruce Lee Styles (2006)
Doug Brown, Dem Bruce Lee Styles Film (2006)
"What's the Truth? How Indeed did the Twin Towers Collapse?" gaat zoals de titel al duidelijk aangeeft over alles wat direct verband houdt met de instorting van de Twin Towers en WTC7.
Wat opvalt zijn de vele getuigenissen maar ook eerste indrukken van reporters van grote nieuwszenders, fragmenten die later niet meer zijn uitgezonden. De gebouwen worden bouwtechnisch besproken. Explosieven als thermiet en thermaat (later is deze kennis geëvolueerd tot nano-thermiet) komen aan bod evenals prof. Steven E. Jones, die bij één van de nieuwszenders (tenenkrommend) gelegenheid krijgt zijn hypothese uiteen te zetten, maar hierbij gevangen zit in een hinderlijk keurslijf van wetenschappelijke correctheid. Dus iets belangrijks wil zeggen maar het niet doet door het hinderlijk etaleren van zijn integriteit als wetenschapper in de korte tijd die netwerk NSNBC hem geeft.
Jones, die onder grote druk stond van zijn professionele omgeving, heeft dit gebrek aan media-ervaring later kunnen goedmaken. Anders is de toespraak van Robert M. Bowman, voormalig directeur van Geavanceerde Ruimtevaart Programma's van het Departement van Defensie (VS), tevens oud luchtmacht kolonel. Deze man, goed op de hoogte van actuele luchtmachtprotocollen, veegt de vloer aan met alle officiële verhalen waarbij gevechtsvliegtuigen door NORAD de verkeerde kant zijn opgestuurd.
"What's the Truth?" is vooral een sobere documentaire waarin ook stiltes vallen. Veel feitelijke informatie met schokkend beeldmateriaal van de gebeurtenissen op 11 september 2001.
HET COMPLOT VAN 11 SEPTEMBER, documentaire 2006
— VARA / NPS —
De uitzending begint veelbelovend met beelden uit New York City. Een vrouw die haar onvrede over de onkunde van de Amerikaanse regering van zich af schreeuwt, gevolgd door beelden van de aanslagen zelf. Maar na dat intro gaan de beelden over naar een obscuur zaaltje van 'complotdenkers'.
"Mensen uit een mondiaal groeiende beweging die de officiële lezing over 9/11 in twijfel trekt", stelt de voice-over. De mistroostigheid suggereert eerder wat plaatselijke folklore.
Helaas voor het onderzoek van Zembla wordt deze 'beweging' via haar woordvoerders royaal aan het woord gelaten als ware zij deskundig. Fout, want dit zijn geen deskundigen, maar boodschappers. Wederom komt de focus niet op het complot zelf te liggen, maar op de beweging die de officiële complotversie in twijfel trekt. In de rest van de uitzending zal dat niet meer goed komen. Een woordvoerder van een maatschappelijke stroming die aanstuurt op nieuw onderzoek is uiteraard niet de aangewezen partij om in het onderzoek, waarvoor hij (of zij) aandacht vraagt, zelf een rol van betekenis te spelen. Hij zou dat niet moeten ambiëren, ook niet als deze rol hem door anderen wordt opgedrongen.
Programmamakers hebben afdoende bewezen hoe zij uit de ongeloofwaardigheid die in aktievoerende deskundigheid besloten ligt, volmaakte karikaturen kunnen scheppen.
HET VENIJN NIET ALLEEN IN DE STAART De op 10 september 2006 uitgezonden en langverwachte documentaire van Zembla bracht menigeen niet wat zo vurig was gehoopt. Het probleem vertaalde zich eigenlijk al in de titel "Het complot van 11 september". Op zich niets mis mee, want dat 9/11 een complot was daarover bestaat weinig dispuut.
Het venein van deze titel ligt vooral in het feit dat 'complot' als woordkeus voornamelijk geassocieerd wordt met critici van de officiële aanvalslezing.
Vervolgens presenteerde Zembla niet toevallig twee menssoorten, namelijk 'complotdenkers' en 'wetenschappers', als beslissende tegenstanders om uit te maken aan wiens kant het gelijk zich bevond. De kijker werd min of meer retorisch uitgedaagd om met de keuze voor wetenschap het gezonde verstand te belonen.
Objectiever en wezenlijk interessanter dan deze quasi wetenschappelijke aanfluiting, zou zijn geweest indien Zembla zowel onder critici als onder medestanders van de officiële aanvalslezing wetenschappers had geronseld, om deze vervolgens vanuit gelijkwaardige posities antwoord te laten geven op de meest prangende vragen.
toedracht van 9/11 bijna onmogelijk. Telkens als in discussies het complotvraagstuk aan het licht treedt, komt het zwaartepunt bij het geloof van mensen te liggen. Het ontkrachten van een omstreden gedachtepatroon wordt dan belangrijker dan waarheidsvinding of het nauwgezet afwegen van informatie.
Woordvoerder 'Complotdenkers' op weg naar spreekbeurt, fragment Zembla
Het is een gemiste kans dat het als grondig bekend staande Zembla het niet heeft kunnen opbrengen om het onderzoek naar de toedracht van de aanslagen op 11 september boven dat menselijk gekrakeel en boven de suggestie van hysterie uit te tillen.
ONDERZOEK EN WAARHEIDSVINDING VEREISEN
PER DEFINITIE DESKUNDIGHEID
Als in een documentaire twee mensensoorten worden opgevoerd waarbij de ene soort complotdenker is en de andere soort onderzoeker, dan contrasteert die laatste vanzelf als de partij die alle mooie theorieën wel eventjes weerleggen zal. Zo is de sfeer meteen gezet. Het verwachtingspatroon van de kijker hoeft nog slechts te worden ingevuld.
Bij een onderzoekreportage behoort men zich te beroepen op echte specialisten. Bij voorkeur uit beide elkaar bestrijdende kampen, door elkaar te confronteren met de sterke punten in ieders betoog. Zo krijgt de kijker optimaal inzicht in de kracht van de argumenten.
Zembla heeft nagelaten om de feiten neutraal en evenwichtig aan de kijker voor te leggen.
Onderzoekers waren bovendien onvoldoende representatief voor de vakgebieden die er werkelijk toe deden, of ze waren onvoorbereid en niet deskundig genoeg. In een twee weken durend zomerproject voor studenten werd door de jongeren gekeken "naar een aantal technische aspecten die in complottheorieën op internet regelmatig ter discussie zijn gesteld" — Bron, Studium Generale, TU-Delft.
New York City, omgeving Twin Towers, vlak na instorting — Source picture unknown
Een zomerproject voor studenten èn op internetforums gevonden technische besprekingen van complotdenkers vormen tezamen geen basis voor een serieus te nemen afweging van feiten. Bijkomstig probleem is dat Zembla, door zich niet te verdiepen in beschikbare invalshoeken en door experts aangeleverde technische data, teveel is blijven uitgaan van de officieel gangbare gegevens. Gegevens die nu juist voor veel deskundigen, na grondig onderzoek, onaanvaardbaar zijn gebleken.
Door een onderzoeksopstelling waarbij
min of meer steeksproefsgewijs bepaalde onderdelen worden uitgelicht, doet Zembla onrecht aan de samenhang en complexiteit van de gebeurtenissen. Zogenaamd circumstantial evidence wordt hierdoor volledig genegeerd. Dat bijvoorbeeld Michel van Tooren, hoogleraar Vliegtuigbouwkunde TU-Delft, foto's van enkele gevonden onderdelen in het Pentagon mag analyseren staat in geen verhouding tot het geweldige gebrek aan wrakstukken in en rond het Pentagon. Een gebrek dat vervolgens 'bewezen' wordt verklaard door het tonen van een filmpje waarin een wezenlijk ander soort inslag door een vliegtuig is nagebootst. Door op zulk flagrante wijze oorzaken en gevolgen met elkaar te vermengen, toont Zembla in grote mate vooringenomenheid bij het onderzoek naar de toedracht van 9/11. Bovendien minachting voor de critici.
GEPOLARISEERD KLIMAAT
Zembla had meer rekening moeten houden met de geladen discussie tussen voor- en tegenstanders van de officiële 9/11 lezing. De tegenstellingen, door nieuwsmedia royaal in de hand gewerkt door bij kritiek voornamelijk de critici als onderwerp te nemen, hebben een open en inhoudelijke discussie zeer bemoeilijkt.
Om die reden had Zembla het contrast tussen zogenaamde complotdenkers en deskundigen voor alles dienen te vermijden. Niet alleen omdat een groot deel van het publiek geneigd is om het 9/11 standpunt emotioneel te laten bepalen, maar ook omdat het onderzoek daar zelf bij gebaat zou zijn. Zembla schetste een vals beeld van amateuristisch internetactivisme tegenover ingehuurde deskundigheid. Op basis van geraadpleegd en fragmentarisch onderzoek is Zembla tot oordelen gekomen zonder dat onderzoekers wezenlijk iets hebben aangetoond.
ZELFOVERSCHATTING ZEMBLA
Waar het enerzijds minachting toonde voor critici heeft Zembla anderzijds de eigen mogelijkheden schromelijk overschat door het fel bekritiseerde onderzoek van de 9/11 Commissie, FEMA en NIST nog eens dunnetjes over te doen, zonder brede deskundigheid en zonder voldoende toegang tot de bewijsstukken.
Zembla had zich net als de meeste critici beter kunnen beperken tot de stelligheden van de Amerikaanse regering om vervolgens daarvan de bewijzen in te zien en te bekijken in hoeverre sprake is van een serieuze zaak. Pas dan blijkt het geconstrueerde karakter van de officiële lezing en dienen andere opties zich aan. De primaire vraag is niet wie de juiste toedracht rond 9/11 zal moeten gaan bewijzen, maar of de partij die deze bewijzen claimt haar werk goed heeft gedaan. Op dat laatste punt vallen spijkers met koppen te slaan.
Een documentaire die de gebeurtenissen rond 9/11 drastisch en op confronterende wijze weerlegt. Informatie (documenten e.d.) komt in deze sensationele documentaire razendsnel voorbij. Reden om bij de DVD de pauzetoets in de buurt te houden. Presentatie niet steeds even sterk door een slechte voice-over. Beeldmateriaal is goed en het gepresenteerde feitenmateriaal is overwegend de moeite. Er gaat een gerucht dat deze documentaire op 11 september 2006 'nationwide' in Amerikaanse bioscopen komt. Hopelijk met nogal wat aanpassingen, want tijdige kritiek op deze documentaire is niet onbelangrijk. Zo zitten er veel onzorgvuldigheden in die tegenstanders van 'Conspiracy Theorists' de nodige munitie zullen geven.
Mijn probleem met de docu is dat informatie veel te snel voobij komt. Er is vrijwel geen tijd om alle bevindingen rationeel te verwerken. De vaart en strekking van de informatie is zo imponerend dat je gehersenspoeld de aftiteling voorbij ziet komen, vooral als het een eerste kennismaking betreft met deze mogelijkheid van samenzwering. Mogelijk werkt dat op termijn averechts. Misschien ook niet en genereert het zoveel aandacht dat ook politici en media er niet langer omheen kunnen.
Volksvertegenwoordigers en journalisten,
Doe eindelijk eens jullie werk!
Bovenstaande kritieken over onzorgvuldigheden in de film worden nu ook bevestigd door Dylan Avery zelf. De volgende videoclip 'Loose Change Debate, Program 1 Part 1' (9:27 min.) bevat deze passage. Sleep hiervoor de voortgangsmeter naar 6 min. 30 sec. In dit inhoudelijk niet al te sterke studiodebat komen Dylan Avery en zijn producer Jason Bermas onder grote druk te staan.
Toegevoegd: De Loose Change Final Cut zal naar verwachting, volgens de makers, in september 2007 uitkomen. Deze derde en uiteindelijke versie zal flink afwijken van de twee eerdere versies waarover de makers zelf ontevreden bleken. In de te verwachten versie wordt meer gebruik gemaakt van hoor en tegenhoor. Naar verluidt zal het een zo eerlijk mogelijke documentaire worden.
Toegevoegd:Loose Change Final Cut kwam uiteindelijk pas in première op 11 november 2007. Een bespreking van de film staat in de review: LOOSE CHANGE FINAL CUT
MARTIAL LAW 911- The Road to Tyranny (2002) 911 - Rise of the Police State (2005) Terrorstorm (2006), Alex Jones
Alex Jones zal voor menigeen die niet eerder kennis nam van deze informatie een brug te ver zijn. Aan deze man lijkt alles extreem, heftig en veel te zijn. Toen ik zijn 'Martial Law' voor het eerst zag, zette ik na een half uur mijn TV uit. Met zijn ongegeneerde stijl en onbeschofte houding wekte hij teveel irritatie op.
Uiteindelijk kon ik het niet laten toch weer te gaan kijken. Ik deed hem met die eerste indrukken tekort. Hij graaft diep in de achtergronden van controversiële gebeurtenissen en is grondig. Waarschijnlijk heeft hij voor gematigder documentairemakers en journalisten al heel wat hete kolen uit het vuur gesleept. Met het pedante gelijk van de volksmenner en de stem van een bootwerker onderstreept deze radiopresentator en filmmaker zijn uitspraken met griezelig authentieke documenten. Met enerzijds het gevoel als kijker gemanipuleerd te worden, komt hij toch tot uiterst plausibele en logische aaneenschakelingen.
Probleem is alleen: hij komt met veel en gaat heel ver. Waar eindigt de feitelijkheid en begint de interpretatie? Zijn vaart werkt begoochelend. Door zijn obsessieve drammerigheid lijkt hij de overgang tussen feit en speculatie moeilijk te kunnen aangeven. Alles speelt zich af achter de formele werkelijkheid, waarbij Jones' grote verdienste is dat hij lak heeft aan maatstaven en selectiecriteria van toonaangevende nieuwsmedia. Als belangrijkste informatiebron bepalen zij immers met welke bouwstenen mensen hun mening kunnen vormen. Jones lijkt daarentegen met zijn onafhankelijke focus en enorme database toegang te hebben tot een andere werkelijkheid. Helaas blijft zijn analytische en onconventionele kijk strijden met een opzichtige haat tegen alles wat deel uitmaakt van de gevestigde machtsorde. Het gevoel van een verregaande vooringenomenheid blijft als een schaduw hangen.
Gebeurtenissen die Alex Jones uitspit lijken soms te groot om te kunnen bevatten. Zijn onderzoek naar Skull and Bones, een uiterst geheime club waarvan drie generaties Bush lid zijn geweest, zie ook NovaTV, toont gelijkenissen met de occulte symboliek van nazi-Duitsland, inclusief de morbide rituelen en het SS-symbool van de schedel met identiek nummer 322. Naast feiten zoals omschreven bij Prescott Bush (hoofdstuk 6d), vormen de nog immer vitale geldnetwerken uit vooral de oliebranche en het rondzingen van geld via machtige connecties, zorgwekkende parallellen (Carlyle Group, KuwAm). Helemaal nu ook door de oorlog in Irak er weer veel te verdelen valt. Dat belangenverkleving op deze schaal in de directe kring van de president nagenoeg onvermeld en onbestraft blijft is ernstig.
INVLOED MILITAIR-INDUSTRIEEL COMPLEX
Source Picture unknown
Ook in brede zin zijn carriërekansen van politici in de VS niet meer los te zien van loyaliteiten aan financiële kopstukken uit de industrie. Wellicht is dat de reden waarom men onmachtig blijkt om deze ontwikkeling aan te pakken. Een oorlogje op z'n tijd is booming business en staat garant voor de werkgelegenheid in veel kiesdistricten. Dreiging en angst zijn steevast goed voor de verkoop van 'veiligheid'. Dat kan zijn verpakt als politieke belofte, maar ook als een concreet product dat veiligheid suggereert, zoals particuliere beveiliging, wapenbezit of oorlogsmaterieel. Veiligheid is een behoefte die toeneemt zodra dreiging toeneemt. Beide zijn maakbaar, kosten geld en genereren behalve banen grote winsten in het voordeel van een politieke en industriële elite. Dat gegeven brengt bedrijfsleven én politici met machtsaspiraties gemakkelijk op één lijn.
President Eisenhower voorzag het gevaar van de dwingende macht van het bedrijfsleven. In punt 4 van zijn afscheidsrede aan het Amerikaanse volk (1961) waarschuwde hij hiertegen toen gelegenheidsallianties tussen politiek en het militair-industrieel complex zich eind jaren vijftig onmiskenbaar gingen manifesteren. Dat proces heeft zich voortgezet. Gevolg is dat steeds minder politici souverein kunnen beslissen over veiligheidskwesties, terwijl veredelde handelaren het meer en meer voor het zeggen krijgen.
Alex Jones is als geen ander in staat om deze machinaties te duiden, maar hij gaat verder dan dat. Bij hem worden tal van ingrijpende gebeurtenissen verklaard uit het bestaan van geheime genootschappen en bovenmachten. Mensen met zoveel invloed dat zij de formele machten, zoals rechtspraak en politiek, door middel van heftige gebeurtenissen naar hun hand kunnen zetten. De aanslagen van 9/11 spelen hierbij een markante rol. De feiten die Alex Jones opgraaft zijn zeker de moeite. Toch denk ik dat hij teveel interpretatieruimte neemt en daarom soms niet alleen te ver doorschiet met zijn conclusies, maar vooral een te gemakkelijke prooi blijft voor sceptici. Zijn werk blijft niettemin zeker de moeite. De 'hardheid' van zijn informatie is zodanig dat het lange tijd kan blijven smeulen totdat het, wie weet waar, plotseling weer ergens opduikt om nieuwe waarnemingen in een betere context te kunnen plaatsen. Terrorstorm (Alex Jones) Martial Law (Alex Jones)
Alex Jones voorspelde op 25 juli 2001 de terroristische aanslagen op de volgende wijze:
"We know the White House is planning terrorism. (...) We know the Joint Chiefs of Staff want to blow up airliners".
Hij geeft aan dat de regering daarvoor 'terrorisme' de schuld zal geven en noemt de naam van Bin Laden, bekend CIA-agent in de jaren tachtig.
Er wordt een telefoonnummer getoond van het Witte Huis met de oproep te bellen, medewerkers te wijzen op voorkennis en de verantwoordelijkheid voor mogelijke aanslagen bij het Witte Huis neer te leggen. In het fragment roept hij kijkers dringend op om de feiten op zijn website grondig te onderzoeken en niets zondermeer van hem aan te nemen.
AANVULLEND:
Op 10 augustus 2006 kwam Alex Jones voor een tweede maal met de voorspelling van grote aanslagen onder "False Flag". Hij noemt de aanslagen (net als bij zijn eerste voorspelling op 25 juli 2001) "Operation Expose The Government Terrorists". De nieuwe locaties zouden zich bevinden op Amerikaanse, Britse of Israëlische bodem "of beiden". De aanslagen zouden gepland zijn voor eind oktober 2006. Al Qaeda (of Hezbollah) zou voor de aanslagen verantwoordelijk worden gesteld. Jones' richtlijn voor deze termijn is waarschijnlijk de datum van de Amerikaanse Congres- en Senaatsverkiezingen op 7 november 2006. Op die datum is er grote kans dat de republikeinse partij de meerderheid in beide huizen verliest. Fox News gaf op 14 augustus aandacht aan de voorspelling van Jones en bracht hierbij zijn nauwkeurig voorspelde eerste aanslag in herinnering.
Groter doel van de aanslagen, volgens Jones, is het scheppen van zeer ruime bevoegdheden bij het uitvoeren van de War on Terror, die weer tot doel heeft om zoveel mogelijk beslissingsbevoegdheid onder te brengen bij een kleine machtselite. Deze elite neemt belangrijke zakelijke posities in bij het militair-industrieel complex.
Alex Jones zegt zich niets aan te trekken van de mogelijkheid dat hij er naast zit. De eerste voorspelling vond hij onderbouwd en precies genoeg om daarmee de ernst van een tweede waarschuwing te kunnen onderstrepen. "Laat de pers mij maar afmaken", stelt hij. Met deze nieuwe actie hoopt hij door hernieuwde aandacht een preventieve werking uit te lokken. Ook bij deze waarschuwing roept hij mensen dringend op om hun stem te laten horen om de (Amerikaanse) overheid bewust te maken van publieke voorkennis. De uitzending is te beluisteren via YouTube.com.
911 Eyewitness is anders dan andere documentaires gebaseerd op eigen beeldmateriaal. Dat wil zeggen, beelden die niet afkomstig zijn van de grote nieuwszenders. Nadat 's ochtends twee toestellen zich in WTC 1 en WTC 2 hadden geboord, plaatste Rick Siegel zijn camera op ruim drie kilometer afstand van plaats delict op de Hoboken Pier in de wijk Hoboken, noordoost New Jersey. Deze pier is schuin gelegen tegenover Lower Manhattan met zijn financiële centrum en toen nog de Twin Towers. Tussen Siegel en zijn skyline stroomde de Hudsonrivier.
Na het op gang komen van de vluchtingenstroom uit Manhattan verplaatste hij zijn camera naar de Frank Sinatra Pier, even verderop gelegen. De beste beelden betreffen zonder meer WTC 1, de noordtoren. De zuidtoren stond grootdeels achter de noordtoren en stortte als eerste in.
In de documentaire wordt vanwege de afstand niet alleen letterlijk veel ingezoomd, zowel beeld als geluid krijgen een minutieuze behandeling. Dit maakt dat de film van menigeen geduld zal vragen, temeer omdat verschillende zaken zoals geluidsmetingen, valversnellingen of afstandsberekeningen, zonder verlies aan geloofwaardigheid met minder detail hadden afgekund. Maar tegelijkertijd is precisie ook de kracht van deze film, die van halfslachtige tegenargumentatie weinig hoeft te vrezen. 911 Eyewitness toont aspecten die vele getuigenissen ondersteunen. Zo bereikte het verdragende gerommel met hun pieken van zware explosies (nog voor de feitelijke instorting!) probleemloos de camera van Siegel, daar waar in Manhattan de fragmentarisch aanwezige microfoons vooral door hectiek werden overschreeuwd. Pogingen van debunkers om gemelde explosies af te doen als brekende verbindingen of losspringende bouten, kunnen na deze film (en de veelvoud aan opgetekende getuigenissen in andere docu's) dan ook definitief bij de overige fabelen worden gevoegd.
-FLITSEN-- Schokkend en in het oog springend zijn vooral twee zaken die in andere documentaires niet of nauwelijks zijn opgemerkt. Dat heeft alles te maken met het camerastandpunt van Siegel. Boven de zwaar rokende Twin Towers was het een komen en gaan van helikopters. Sommige hingen geregeld kortstondig, moeilijk zichtbaar door de zware rook, boven één van de torens. Om dit voor de kijker beter zichtbaar te maken monteerde Siegel heldere driehoekjes boven of onder de toestellen.
In de laatste seconden voor de instorting zijn van één helikopter een vijftal hevige flitsen zichtbaar, exact boven één van de torens. Vanwege een gebrek aan diepteperspectief en het feit dat de torens vrijwel achter elkaar stonden, is niet goed zichtbaar boven welke toren. Op het moment dat de helikopter wegvliegt begint de zuidtoren in te storten.
Hierbij komen meerdere gedachtes op, maar alleen al dewaarneming doet afvragen waarom van deze vluchten geen verslagen bekend zijn, inclusief het ongetwijfeld vanuit de helikopters geschoten beeldmateriaal.
-WTC 2 VRIJWEL GEDOOFD-
Eén van de laatste contacten met brandweerlieden in de inslagzone van de zuidtoren betrof de melding dat de vuren beperkt en blusbaar waren. De zuurstofarme branden waren aan het doven. Een gebouw dat is uitgebrand en alsnog tegen de vlakte gaat roept verdenkingen op. Zeker gezien de nog steeds gangbare theorieën over door hitte verzwakt staal. De vraag is dan ook: is er bij het spontaan doven van WTC 2 door de daders een noodprocedure in werking gesteld? En waarom is niet één reddingspoging ondernomen voor mensen die in de ramen van de bovenste verdiepingen hingen (waarvan diversen al waren gesprongen)? Politiehelikopters werden weggestuurd.
Een ander in het oog springend feit is de enorme explosie, luttele seconden vóór de instorting van de noordtoren. Hierbij stegen grote hoeveelheden rook op vanaf straatniveau. Ook zijn tijdens de instorting (op ruim drie kilometer afstand en dwars door de zware rookwolken heen) tientallen korte flitsen zichtbaar. Voor dit aspect is de DVD-versie van de film aan te bevelen. Google Video geeft deze flitsen vanwege de mindere kwaliteit minder goed weer.
Siegel maakt veel werk van het synchroniseren van de geluiden met de beelden, want licht reist sneller dan geluid en zijn object bevond zich op ruim 3000 meter afstand. Ook legt hij geluidsgrafieken van de noordtoren bovenop die van de zuidtoren om de series ontploffingen met elkaar te kunnen vergelijken.
KRITIEK op 911- Eyewitness
De op Waarheid911 veel aangehaalde site 911Research wijst, ondanks (of dankzij) de stelligheid van in 911- Eyewitness gedane beweringen, ook op de schaduwzijde van deze documentaire. Rick Siegel wordt hier op niet mis te verstane wijze een pseudo-wetenschappelijke en sensatiebeluste manier van werken aangewreven. Ook al zou men deze werkwijze eerder hartstochtelijk of moreel verontwaardigd kunnen noemen, dan nog hebben de critici een punt. Wetenschap gedijt bij een neutrale houding en wetenschappers horen pas uitspraken te doen in het geval van overtuigend bewijs.
Zo wordt op 911Review(dochtersite 911Research) gesteld dat de geluidstapes van de explosies oncontroleerbaar zijn (reden waarom blijft overigens onduidelijk) en dat vele claims van wegschietende projectielen in veel waarschijnlijker mate brokstukken zijn van de torens. De flitsen bij sommige van de helikopters, gefilmd in de rook boven de torens, zouden eenvoudig afkomstig zijn van teruggekaatst zonlicht. Teksten die in beeld verschijnen zoals 'Mission Accomplished' worden vanwege hun suggestieve en cynische context terecht afgebrand.
Dat deze kritieken serieus genomen moeten worden is duidelijk. De sterke wetenschappelijke pretentie van de documentaire maakt het gebodene bij een gebrekkige bewijsvoering immers kwetsbaar. De georganiseerde meute van doorgaans nogal hijgerige complotsceptici kan niet wachten om zulke fouten tot mega-proporties op te blazen. Dat valt ze niet eens aan te rekenen. De inderdaad sensationele toon van de 'verteller' en zijn fysische beschouwingen over de wetten van Newton, worden op slag karikaturaal als blijkt dat de betrouwbaarheid van deze informatie inderdaad te wensen overlaat.
Het grootste risico voor waarheidzoekers is dan ook hun gretigheid om al die aantoonbare weglatingen en geuite onjuistheden door de Amerikaanse overheid, te willen illustreren met al te verpletterende bewijzen. De wens mag hier nooit de vader van de gedachte worden. Wat niet wegneemt dat 911-Eyewitness de kijker een overvloed biedt aan bijzonder beeldmateriaal. Van de kijker wordt wel gevraagd zich vanwege de wetenschappelijke saus niet te laten overrompelen door wellicht soms al te stellige uitspraken. 9/11 Eyewitness [Website 9/11 Eyewitness]
Toegevoegd commentaar (2023): Oil, Smoke and Mirros is nog steeds een interessante docu gezien de interviews over 9/11 met grote namen. De hypothese over Peak Oil lijkt inmiddels niet langer relevant. Het argument van Peak Oil wordt zelfs niet gebruikt door huidige establishment als een perfect excuus voor de verregaande Green Deal en de groene agenda, die beschadigend is voor zowel de natuur als voor de economie, als ook het evenwicht binnen de geopolitieke gemeenschap.
---------
Een verontrustende documentaire over de naderende 'peak oil', d.w.z het moment waarop de maximale vraag om olie het aanbod structureel gaat overschrijden. Wereldleiders zien dit al enige jaren aankomen en vrezen de gevolgen zonder de bevolking hiervoor te waarschuwen, want pasklare antwoorden hebben ze niet. Oplossingen worden overgelaten aan de machtselite met de grootste belangen, mensen die hun handen vuil durven maken met zaken die nu al jaren het wereldnieuws bepalen.
De belangrijkste constatering in de documentaire is dat Peak Oil een definitief einde maakt aan de vanzelfsprekendheid dat aan de grote vraag om olie kan worden voldaan. Peak Oil markeert het moment waarbij de vraag voorgoed hoger komt te liggen dan het aanbod. Dit veroorzaakt hevige strijd tussen grote en machtige olieconsumenten, zoals opkomende en fors olieconsumerende Aziatische landen en het westen. Olieprijzen zullen als gevolg hiervan sterk gaan fluctueren en de industrie krijgt te kampen met tekorten.
Als gevolg hiervan zal Peak Oil verantwoordelijk zijn voor krimpende economieën en een hoge werkloosheid, want economische groei is alleen mogelijk bij een stijgende consumptie. Met minder energie waarvoor meer moet worden betaald is dit niet mogelijk. De overstap naar alternatieve bronnen kan de tekorten niet tijdig aanvullen. Peak Oil is dan ook onafwendbaar. De vraag is nu: hoe (eerlijk) worden de komende lasten verdeeld en hoe gaan onvermijdelijke spanningen zich economisch, politiek en militair vertalen? De Amerikaans economie is het meest kwetsbaar, aangezien the American Way of Life, niet mogelijk is zonder de beschikbaarheid van goedkope energie. Een levenswijze die gekoppeld is aan de status quo van supermacht. Met de Patriot Act voorziet de Amerikaanse regering nu al (volgens het beeld dat de documentaire schetst) in de behoefte om tegen de tijd dat interne spanningen gaan ontstaan, gepaste maatregelen tegen de eigen bevolking te kunnen ondernemen.
9/11
Een deel van Oil, Smoke and Mirrors beschrijft de onwaarschijnlijkheden in de officiële lezing van de gebeurtenissen op 11 september. Hier tonen de makers hoe in het door Amerika van oudsher gecultiveerde vijandbeeld ingrijpende nieuwe wijzigingen zijn aangebracht. Dit nieuwe vijandsbeeld zou voor de Amerikaanse machtselite noodzakelijk zijn om immorele, niet verkoopbare beslissingen voor behoud van controle over cruciale energievoorraden in het middenoosten, te camoufleren. De blauwdruk voor deze wijzigingen is ondermeer omschreven in de New American Century's report (PNAC, 2000). Zie ook: Project for the New American Century (PNAC & AEI).
De geïnterviewden in de documentaire zijn oude rotten. Hieronder oud-ministers uit Engeland en Duitsland en enkele gerenommeerde wetenschappers, plus enkele auteurs van publicaties over dit thema. De documentaire is Nederlands ondertiteld en blijft ondanks de complexiteit van het onderwerp overzichtelijk.
Deze documentaire zou verplichte kost moeten zijn voor onze volksvertegenwoordigers.
Oil, Smoke and Mirrors NL AAN DEZE DOCUMENTAIRE WERKEN MEE
Richard Heinberg, profiel. Auteur van o.a. The Oil Depletion Protocol
Julian Darley, profiel. Stichter van de Post Carbon Institute
Michael Meacher, profiel. Voormalig Brits Minister van Milieu
Colin Campbell, profiel. Stichter Assoc. for the Studie of Peak Oil & Gas
Chris Sanders, Political Economist; Sanders Research Associates
Paul Roberts, Journalist. Auteur: The End of Oil (artikel)
Nafeez Mosaddeq Ahmed, profiel. Politiek Analist. Auteur: War on Truth
Andreas von Buelow, profiel. Voorm. Duits Min. Wetenschap & Technologie
Philip J. Berg, advocaat. Betrokken bij Scholars for 9/11 Truth
Christopher Bollyn. Redacteur American Free Press (truthseeker.com)
David Shayler, profiel. Voormalig officier MI5 Contra-terrorisme
Webster G. Tarpley, profiel. Auteur: 9/11 Synthetic Terror, Made in USA
Op 25 april 2007, zond de Amerikaanse Public Broadcasting Service (PBS) de documentaire "Buying the War" uit. Een kritisch en uiterst onthullend zelfonderzoek over het functioneren van de Amerikaanse nieuwsmedia gedurende de jaren na de aanslagen van 11 september 2001. Van het gedroomde beeld van een 'vrije pers' blijft na het zien van dit feitenrelaas weinig over. Niettemin werd deze (zeer aan te bevelen documentaire in de VS op nationale televisie uitgezonden. De uitzending werd gepresenteerd door de veelvuldig gelauwerde journalist en commentator Bill Moyers, een man met moreel gezag en een conservatieve uitstraling. Iemand die in de VS voor velen acceptabel is. De focus van "Buying the War" is gelegen op de aanloop naar de oorlog in Irak.
Terwijl de Amerikaanse regering, met de horror van 11 september in de rug, een angstcampagne begon die doorspekt was met oorlogszuchtige taal, sloeg een ongekende golf van patriottisme over het land. Voor elk nieuwsmedium in een vrij land hét sein om de belofte van een 'vrije pers' met kracht gestalte te geven door het bewaken van de integriteit van de nieuwsvoorziening. Dit is niet gebeurd. De pers zag af van het verifiëren van essentieel feitenmateriaal en liet de oren hangen naar de publieke opinie en machtige adverteerders. Het publiek kon worden opgezweept door de oorlogsretoriek van de regering. De adverteerders deden alles om datzelfde volk niet tegen zich te krijgen en dreigden hun advertenties op te zeggen zodra nieuws uit Afghanistan, of ontwikkelingen in de aanloop naar de oorlog tegen Irak, te zeer indruiste tegen de 'patriottische' koers van de Amerikaanse regering. Bush' weinig presidentiële motto "Wie niet voor ons is, is tegen ons", werd door zelfs de meest gerespecteerde 'progressieve' columnisten van Washington Post en New York Times geslikt. Een columnist als William Safire(NYT), waarvan de Volkskrant al jarenlang vertaalde stukken plaatst, sprak zich onomwonden uit vóór een oorlog tegen Irak, inclusief alle argumenten die de regering Bush in niet aflatende herhalingen aan de man bracht. "Irak hielp Al Qaeda bij de aanslagen op 9/11; Irak produceert kernwapens; Irak beschikt over massavernietigingswapens".
Les 1 voor elke propagandacampagne is herhaling, totdat vanzelfsprekenheid zich van de mensen meester maakt. Ongeverifieerde argumenten kregen alle ruimte, terwijl deskundigen waaronder wapeninspecteurs, diplomaten en atoomgeleerden de vloer aanveegden met wat zij beschouwden als 'absurde beweringen'. Bill Moyers concludeert in Buying the War dat de oorlog tegen Irak niet mogelijk was geweest zonder medewerking van de pers, zonder wie propaganda niet kan worden verspreid. Tijdens een persconferentie op 6 maart 2003 werd Irak twaalf maal door Bush aan Al Qaeda gekoppeld, terwijl het aanwezige journalistenkorps was geselecteerd op 'vriendelijkheid' jegens het Witte Huis. Jim Hoagland, topcolumnist van de Washington Post, koppelde Saddam uren na de aanslagen al aan 9/11.
Informatie die argwaan had moeten wekken werd niet onderzocht. Bijvoorbeeld de lezing dat de opslag van biologische massavernietigingswapens zich onder het huis van Saddam zou bevinden, alsof iemand het in z'n hoofd zou halen om boven zoiets te gaan wonen en zeker niet iemand met zoveel vijanden in eigen land. Of het verhaal van het dak dat Saddam, volgens Colin Powell, had laten bouwen boven zijn raketinstallaties, om te voorkomen dat satellieten het konden zien. Of 'bewijzen' van aluminium buizen voor het opwekken van uranium voor een atoombom, waarvoor zo'n enorme capaciteit aan ruimte en centrifuges nodig zou zijn dat wapeninspecteurs dat zeker hadden moeten opmerken. Het was vice-president Cheney die de kwestie over aluminium buizen in Meet The Press naar buiten bracht. Deze gelogen (en dus voor de VS ongevaarlijke) informatie was door het Witte Huis zelf naar de New York Times gelekt, zodat een reactie van de regering vervolgens gerechtvaardigd was. Iedere Amerikaan kon de regering zo horen bevestigen dat Saddam werkte aan een nucleaire aanval.
Documentaire Buying The War (PBS), gepresenteerd door Bill Moyers
Probleem, volgens Buying the War, was dat nieuwsmedia voornamelijk luisterden naar overheids-functionarissen. Veelal architecten van de conservatieve ideologie van de regering. Mensen als Richard Perle en James Woolsey, allebei lid van de Defense Policy Board en adviseur van minister van Defensie Donald Rumsfeld. Richard Perle bij CNN (19/11/01): "We zullen in Irak worden gezien als bevrijders". "De president," herhaalden ze, "moet preventieve actie ondernemen".
Veiligheidsadviseur Condoleeza Rice meldde op CNN op 8 september 2002: "Er zal altijd iets van onzekerheid zijn over de snelheid waarmee hij (Saddam) over een nucleair wapen kan beschikken. Maar we willen niet dat dit bewijs (aluminium buizen) een nuclaire explosie wordt" (we don't want the smoking gun to be a mushroom cloud). Buying the War
Loose Change Final Cut heeft, wat mij betreft, de hoge verwachtingen niet kunnen waarmaken. Deze finale uitvoering waarvan de werkversie onder de naam "Loose Change Second Edition" veel stof deed opwaaien, lijkt vooral het product van compromissen. Dat de film niet zonder eindeloos uitstel, interne discussie, strubbelingen en geldproblemen de finale haalde, blijkt misschien het best uit de funeste timing van de première, precies twee maanden nadat de aanslagen voor de zesde maal waren herdacht:
11 november 2007. Een moment in het jaar waarbij de 9/11 moeheid traditioneel toeslaat en zelfs de meest geestdriftigen de tijd nemen om eens goed uit te blazen.
Toch is Loose Change geen slechte film geworden. Vooral de hoge verwachtingen geven het product een wat negatieve gevoelswaarde, als een project waarvan de climax — door uitstel telkens opgevoerd — uiteindelijk een anti-climax blijkt. Inhoudelijk steekt de documentaire aanmerkelijk beter in elkaar dan de eerdere versie, die weliswaar hitpotentie had, maar zelfs door de makers niet langer het certificaat betrouwbaar kreeg.
Was men geslaagd om de vitale kracht van de wat intimiderende eerdere versie te behouden en de betrouwbaarheid in onderbouwing en feitelijkheid te verbeteren, dan was publicitair wellicht een doorbraak mogelijk geweest. Want de veelvuldigheid waarmee Loose Change de publiciteit haalde is onvergelijkbaar met concurrerende 9/11 documentaires, ondanks een aantal voortreffelijke producties.
Dylan Avery is zijn woord nagekomen toen hij met zijn final cut een betrouwbaarder product beloofde. Het lijkt zelfs qua vorm niet meer op de eerdere hitversie. Een groot risico en het toont nog eens aan welke hindernissen er kennelijk genomen moesten worden. Een wetenschappelijke saus krijgt de film door medewerking van ondermeer Dr. David Ray Griffin. Een groter contrast tussen Griffin en die andere 9/11 icoon, Alex Jones, die als uitvoerend producent toch zeker zijn mening niet onder stoelen en banken zal hebben gestoken, is nauwelijks denkbaar.
Tegenvallend is het aantal grote namen van gezaghebbende figuren, zoals leidinggevenden uit kringen van defensie of politiek. Mensen die, meestal in het verleden en dus niet langer gebonden aan zwijgplicht, belangrijke officiële posities bekleedden en zich elders wel sterk tegen de officiële lezing van 9/11 hebben uitgesproken (zie o.a. patriotsquestion911.com).
De voice-over die gedurende lange tijd gereserveerd leek voor acteur Charley Sheen, ging toch weer naar het monotone geluid van Avery zelf, hoewel beter verstaanbaar dan in zijn eerdere versie. Al met al lijken vooral angst voor reputaties, een te grote diversiteit aan strategieën en de vrees om op sommige punten te worden weerlegd, de film te hebben dwarsgezeten. Het valt ook niet mee wanneer hoge verwachtingen worden gedeeld door evenveel vijanden die met scherp schieten als toegewijden die de film bij voorbaat heilig willen verklaren. Wat ook niet helpt is de speelduur van maar liefst twee uur en negen minuten.
The Elephant in the Room, NO SMOKE WITHOUT FIRE Dead Dean Films (2008)
- Betekenis van "The elephant in the room"
Een serieus aanwezig probleem dat wordt vermeden omdat het te groot is om te kunnen omvatten.
Naarmate de rampbeelden uit 2001 dieper wegzakken in de collectieve herinnering, verruimt zich het perspectief waarin deze zo bepalende gebeurtenis kan worden belicht. Niet langer bestaat een kritische film over 9/11 uit slechts een opeensomming van onjuistheden en leemten in de lezing van de Amerikaanse overheid.
"The Elephant in the Room" lijkt een poging om kritiek op de gangbare lezing over 9/11 los te maken van het opgedrongen imago van wereldvreemd en radicaal denken. Deze film schildert vooral mensen die in actieve zin het dichtst bij de aanslagen betrokken waren. De first responders. Hulpverleners van brandweer, politie en uiteenlopende ondersteunende taken.
In een mengeling van gelatenheid en woede, maar toch vooral onmacht, vertrouwen deze mensen hun ervaringen toe aan de camera. Dit resulteert in een aantal observaties en bespiegelingen die veilig genoeg zijn om tot het mainstreamnieuws te mogen doordringen, ervaringen zijn immers nog geen feiten.
Maar de kracht van de beleving blijkt directer dan woorden.
Het formaat van de olifant in de kamer [the elephant in the room] laat zich eigenlijk het best duiden door een besef van ontoereikendheid, voelbaar bij iedere getuigenis door de first responders. Er klopt van alles niet, maar het beest te groot om de contouren te kunnen zien.
Na zware tegenslag en ziekte verliezen mensen soms de behoefte om hun identiteit te ontlenen aan uiterlijke gebeurtenissen. Wat rest is een eerlijkheid, een basale op overleving gerichte houding waarbij het gesproken woord geen extra effect meer nodig heeft. Waarin dingen eenvoudig mogen zijn wat ze zijn.
Door de gelaagdheid van de film, inclusief beelden van functionarissen uit de Bushregering en fragmenten uit het Amerikaanse Congres, kan een indrukwekkend beeld ontstaan over de menselijke kant van het 9/11 drama. Treffend is het contrast tussen de dienstverlenende, zichzelf opofferende reddingswerkers en de ongrijpbaarheid, medogenloosheid eigenlijk, van een overheidsapparaat dat wordt aangestuurd door individuen met ondoorgrondelijke agenda's. Een overheid die wellicht zoveel vragen moest openlaten omdat de harde feiten het licht niet kunnen verdragen.
De meeste geïnterviewden in deze film zijn in de jaren na 9/11 niet alleen getekend door hun getuigenis van totale vernietiging, het dagenlang bergen van lichaamsdelen en het inademen van lucht waarin tonnen vrijgekomen asbest en andere stoffen (waarover de overheid bewust bleef zwijgen), maar vooral door de onverschilligheid waarmee door hun overheid op hun offers is gereageerd. Public Misled on Air Quality After 9/11 Attack, Judge Says, New York Times 2006 White House Molded EPA's 9/11 Reports, CBS News 2003 [EPA = Environment Protection Agency]
CYNTHIA McKINNEY
Lichtpuntje in het officiële decor van post- 9/11 is de inbreng van Georgia's voormalig lid van het Huis van Afgevaardigden, Cynthia McKinney. Zij wordt kort op de camera gevolgd en over haar 9/11 ervaringen geïnterviewd, zelfs bij een kapper die haar strakke kapsel aanvankelijk wreed onttakelt tot een wild afrokapsel. Wederom de menselijke maat, afgewisseld met verbazingwekkende beelden waarin zij als lid van het Huis van Afgevaardigden de minister van Defensie, Donald Rumsfeld, en voorzitter van de Joint Chiefs of Staff, Richard Myers, scherp ondervraagt over kwesties als: wie is verantwoordelijk voor het telkens verdwijnen van duizenden miljarden dollars omdat volgens het Pentagon de computers niet kunnen samenwerken?
Of: hebben de grootschalige War Games op
Fiscal Year 2006 Defense Dept. Budget House Armed Services Committee. Cynthia McKinney ondervraagt ondermeer minister van defensie, Donald Rumsfeld
Na het verspreiden van twijfel over haar patriotische gezindheid door vermeende donaties aan militante groeperingen in het Midden-Oosten, werd zij in 2002 niet herkozen als Democratisch Afgevaardigde voor het Huis, hoewel zij alweer in 2004 voor Georgia's 4th Congressional District werd gekozen. De beschuldigingen zijn nooit hardgemaakt. In 2006 verloor zij opnieuw na een conflict haar zetel in het Congres. Ditmaal verliet zij de Democratische Partij. Door de Green Party werd zij voor een derde maal (eerder in 2000 en 2004) gevraagd om in 2008 namens deze partij kandidaat te zijn voor het Amerikaanse presidentschap. Deze keer stemde ze toe.
In veel emails gericht aan deze website werden in het afgelopen jaar [2008] verzoeken en aanbevelingen gedaan om Zeitgeist, the Movie op te nemen in de lijst van filmbesprekingen.
Ondanks de volhardende pogingen trachtte ik om het ontbreken van deze documentaire op Waarheid911 zo goed mogelijk uit te leggen. Soms was de tegenreactie er één van wantrouwen. Immers, voor wie uit het goede hout gesneden is viel een dergelijk overtuigend document toch niet te negeren?
ZEITGEIST volgens de WIKIPEDIA
Zeitgeist (of Zeitgeist - The Movie) is een documentaire van Peter Joseph uitgebracht in het jaar 2007. Het is vrij verkrijgbaar via Google Video. De film onderzoekt samenzweringen over met name het Christendom, de aanslagen op 11 september 2001, de rol van de Amerikaanse centrale bank (Fed), en het teniet doen van burgerrechten en vrijheden van de bevolking door bijvoorbeeld de Patriot Act.
— Zeitgeist Addendum, kwam op 3 oktober 2008 (net als de originele film) vrij online beschikbaar.
De strekking van mijn reactie was telkens dat Waarheid911 zich primair richt op het sceptische volksdeel dat nog niet op de hoogte is van de vele door de overheid onbeantwoorde vragen over 9/11. Maar ook dat ‘Zeitgeist the Movie’ in mijn opinie veel weg heeft van een pamflet dat vooral leden van eigen parochie een hart onder de riem moet steken.
Niettemin bekeek ik de film op onderdelen met grote interesse, zoals het toetsen van de Christelijke dogmatiek aan veel oudere mythologieën, waarbij series van frappante gelijkenissen aan het licht komen. Gelijkenissen zo treffend, maar tegelijkertijd geladen met zulke andere symbolische (veelal kosmische) betekenissen, dat Jezus Christus (uitgaande van het geboden feitenmateriaal) als centrale figuur in de Christelijke verlossingsleer nog tijdens het zien van de film de houdbaarheidsdatum overschrijdt. Zeitgeist werd een ongekende hit op het internet, waar beide producties volledig en gratis kunnen worden bekeken. Over zowel inhoud als concept volgt hier alsnog een bespreking over Zeitgeist, het fenomeen dat zoveel stof doet opwaaien.
Met deze derde Loose Change lijkt het team Avery en Rowe eindelijk een juiste balans te hebben gevonden. De eerste doorbraak met de Second Edition had vooral het tij mee. In 2006 bereikte de complotkoorts rond 9/11 wereldwijd en in Nederland een ware piek. Loose Change speelde hier handig op in en maakte een dynamische filmdocumentaire met hitpotentie. Een film die door vele waarheidzoekers op handen werd gedragen en alleen al op Google 125 miljoen hits genereerde. Maar het was een onbetrouwbare film. Teveel aandacht ging uit naar het shockeren van het grote publiek, teveel focus op de inherente slechtheid van overheden en teveel gretigheid bij het scoren op gerechtigheid.
Loose Change Second Edition werd een pamflet, zelfs al zaten alle elementen van deze sterke derde versie er al in. Dylan Avery en zijn producer Jason Bermas beloofden beterschap in een opmerkelijke zelfkritiek[op 6min:30sec] en kwamen die belofte na in hun tweede Loose Change, The Final Cut. Helaas kampte die film met een combinatie van lang en droog. Het miste de vaart die de eerste versie zo aantrekkelijk maakte, waarbij opgemerkt dat de doelgroep van Loose Change in belangrijke mate moet worden gezocht bij het mainstream publiek. Dat is althans het lofwaardig streven van de makers. Wat Final Cut eveneens tegenzat waren de hooggespannen verwachtingen na het hitsucces van die eerste (Second Edition). Niettemin dwong Final Cut respect af, want het werk was grondig en vrijwel nergens tendentieus te noemen. Voor de echte 'die hard' bovendien een film waarin alle belangrijke kwesties goed werden samengevat.
Loose Change, An American Coup is een strakke film geworden. Knap hoe het complexe feitenmateriaal is gesmeed tot een soepel lopend geheel waarin wederom, zoals bij de Final Cut, alles voorbij trekt. De film begint met een aantal historische kwesties, zoals de brand in 1933 in het Rijksdaggebouw in Berlijn en het Golf van Tonkin-incident in 1964. Door dit incident, waarbij patrouilleboten van Noord-Vietnam de Amerikaanse mijnenveger USS Maddox aanvielen, voelden de Amerikanen zich gelegitimeerd om de eerste bombardementen op Vietnam uit te voeren. Het Tonkin Incident bleek, net als de brand van het Rijksdaggebouw, te zijn uitgevoerd onder eigen vlag.
De V.S. declassificeerde in 2005 een rapport waaruit blijkt dat de aanval nooit heeft plaatsgevonden. Exact wat door vele onderzoekers al jaren was beweerd, maar ten onrechte werd afgedaan als complotdenken.
Wanneer tot de kijker doordringt dat de geschiedenis bol staat van staatsterroristische activiteiten waarbij de schuld in andere schoenen wordt geschoven, begint het eigenlijke thema: 9/11
Daniel Sunjata Source pic: skyone.co.uk
Prettig in deze versie van Loose Change is de nieuwe vertelstem. Ditmaal niet van Dylan Avery, maar van de acteur Daniel Sunjata. Bekend van ondermeer Sex and the City en recenter in de in Amerika populaire brandweerserie Rescue Me.
Waar Avery's stemgeluid, in het verloop van twee voorgaande Loose Change versies, telkens verder leek weg te zakken, lijkt Sunjata vocaal alleen maar aan zeggingskracht te winnen. Ook in Rescue Me nam Sunjata het in zijn rol van brandweerman op tegen de officiële verklaring over 9/11. Waarmee opnieuw aangetoond dat mainstream zich voor tegengeluiden begint te openen.
Er zitten ook minpunten in de film. Zo worden er citaten van NIST gebruikt om aan te tonen dat ook volgens NIST geen oorzaak kan worden gevonden voor het instorten van de gebouwen. Deze citaten lijken erg uit hun verband gerukt en zo ontkomt ook de redactie van Loose Change niet aan het risico van teveel gretigheid bij het aantonen van een vermeend extreem onrecht. Net als in vorige versies, overdrijft deze Loose Change af en toe door in detailkwesties te stellig te willen zijn. Zonde, want het maakt kwetsbaar en het is niet eens nodig.
Het valt ook niet mee om te vechten tegen conventionele wijsheden. Tegen de collectieve perceptie inwerken, is werken vanuit grote achterstand. Alles lijkt daarbij in het nadeel, zelfs de bijzondere focus die men nodig heeft om iets tot een goed einde te brengen. Toch lijken dit soort drempels in sommige mensen het beste naar boven te brengen. Deze film is daar het bewijs van.
Het is onnodig om de vele inhoudelijke punten van Loose Change, An American Coup nog eens te laten passeren, aangezien alles opnieuw voorbij komt, met uiteraard de laatste updates over de vondst van nano-explosieven bij het WTC en bijvoorbeeld een uitgebreid interview met de belangrijkste getuige van grote explosies in WTC-7, rampcoördinator Barry Jennings.
Jennings overleed op 19 augustus 2008, slechts dagen voordat NIST na een lang vooruitgeschoven onderzoek met conclusies naar buiten trad over de oorzaken van het volledig instorten van WTC-7. Explosies werden in die uitleg niet genoemd. Belangrijke vragen van vele architecten en ingenieurs werden opnieuw niet beantwoord. Barry Jennings is een bijzonder belangrijke figuur aan wie op deze site nog steeds geen aandacht is besteed, een minpunt op zijn minst...
Loose Change, An American Coup [1uur: 38min]
Het in kaart gebrachte verhaal over 9/11 is van zulk prominent belang dat het er niet toe doet hoe vaak het verteld wordt, zolang het telkens maar in een betere vorm wordt gegoten en aangevuld met nieuw belangwekkend feitenmateriaal.
Onze wereld veranderde die dag. 2744 mensen verloren hun leven en de teller gaat door. Eén miljoen mensen verloren hun leven in Irak en Afghanistan en de teller gaat door. Zesduizend Amerikaanse soldaten verloren hun leven in de War on Terror, en de teller tikt door. 4,5 triljoen dollar kostte de War on Terror de belastingbetaler. En de teller tikt door.
Kostbare vrijheden werden weggenomen door de Patriot Act, Departement of Homeland Security, Transportation Security Administration (TSA) en de National Defense Authorization Act (NDAA 2012).
Vandaag de dag kunnen Amerikanen onderwerp zijn van onderzoek en in beslagname zonder rechterlijk bevel, voor onbepaalde tijd worden vastgehouden of gevangengezet, zonder aanklacht, zonder bewijs, zonder een advocaat, zonder een rechtzaak, of zelfs worden gemarteld... of vermoord. Slechts door te worden beschuldigd van betrokkenheid bij terrorisme.
Het negeren van bewijsmateriaal over het World Trade Center is niet langer een optie...
... Met deze indringende tekst, witte letters op een zwarte achtergrond, begint de documentaire: 9/11: Explosive Evidence - Experts Speak Out.
Zelfs los van de gebeurtenissen van 9/11, blijft het huiveringwekkend hoe gemakkelijk zwaar bevochten vrijheden zijn ingeleverd. Niet eens onder protest van een kritische 'vrije pers', maar met een journaille dat lippendienst bewees aan de nationale regeringen die deze inperkingen verkochten als een noodzakelijk offer dat onze vrijheden juist zou moeten beschermen.
NOOIT EEN ONAFHANKELIJK ONDERZOEK
Naar de gebeurtenissen op 11 september 2001 vond nooit een officieel gedragen onafhankelijk wetenschappelijk onderzoek plaats. Een omstandigheid die met vele voorbeelden kan worden aangetoond, maar in het kader van deze filmbespreking beperkt blijft tot een verwijzing naar functionarissen van het officiële onderzoek [ 9/11 Commissie]. Hiervan stelde zelfs de voorzitter dat het onderzoek te kort was, de commissie over te weinig geld beschikte, aangesteld was door de meest partijdige mensen uit Washington en gedoemd om te mislukken.
Architects and Engineers For 9/11 Truth (AE911Truth), onder leiding van Richard Gage, zijn er met deze film in geslaagd om de kernpunten van hun onafhankelijke en wetenschappelijke studie krachtig en begrijpelijk naar voren te brengen, hierbij geholpen door veertig experts op hun vakgebied, van architecten en bouwkundig ingenieurs tot explosieven deskundigen, scheikundigen, fysici, metaaldeskundigen, enzovoort. Stuk voor stuk klokkenluiders die voor de goede zaak, de waarheid rond 9/11, grote risico's nemen door hun naam verbinden aan deze omstreden en doodgezwegen kwestie.
LANGE ADEM
Door AE911Truth is lang aan deze film gewerkt. Wie tegen de stroom moet inroeien heeft alleen succes als het werk zo gedegen is dat men er niet omheen kan. Gage stelde de presentatie van zijn film liever ruim een jaar uit dan de media het excuus te geven om, zoals helaas al jaren gebruikelijk is, dat wat onweerlegbaar is onbesproken te laten.
De film beantwoordt vragen als: hoe brachten twee vliegtuigen drie torens naar beneden? Experts Speak Out begint deze vraagstelling met WTC Gebouw 7, de derde toren die circa 17:25 uur plaatselijke tijd instortte, ongeveer zeven uur na de laatst instortende Twin Tower. De belangrijkste aandachtspunten handelen over de symmetrie van de instorting en het totale gebrek aan weerstand over een groot deel van het valtraject.
Aangeland bij de Twin Towers wordt ingezoomd op aanwijzingen, beelden en getuigenissen van explosies en op bewijzen van restmateriaal, ultra kleine residuen van geavanceerde explosieven. Vele experts spreken vanuit hun vakdiscipline over de onjuistheid of onmogelijkheid van conclusies zoals deze door de Amerikaanse overheid tot waarheid zijn verheven, wereldkundig gemaakt en kritiekloos overgenomen door alle grote nieuwsagentschappen. Deze weerleggingen gaan over de karakteristiek van valbewegingen van gebouwen, over metaaleigenschappen, de mate van verhitting bij grote kantoorbranden zelfs in combinatie met kerosine, de smeltbaarheid van staal, enzovoort. De uitleg is voor leken begrijpelijk, wordt geen moment saai en maakt duidelijk waarom de drie torens niet als gevolg van de branden en de impact van de vliegtuigen volledig en rechtstandig hebben kunnen instorten.
Een grote brand doet geen staal smelten, maar op 9/11 liepen er poelen van staal door de kelderruimten van de gebouwen. Grote stukken constructiestaal zijn opgelost! Dit was geen natuurlijke instorting op basis van schade en vuur. Over natuurlijk gesproken: er zijn nooit eerder wolkenkrabbers volledig (in nagenoeg vrije val) ingestort als gevolg van schade en brand. Ook het plunderen van alle crime-scenes wordt genoemd, waarbij op illegale wijze bewijsmateriaal werd verwijderd en vernietigd of verscheept.
De documentaire eindigt met aandacht voor de getroffen families en hun zoektocht naar wat er op die verschrikkelijke dag echt gebeurde. Psycho- logen vertellen over de reactie van de psyche op grensoverschrijdende gebeurtenissen. In de dagen na de aanslagen op Washington en New York werden de schuldigen direct en bij herhaling aangewezen. De afschuw, behorend bij een collectief trauma kanaliseerde naar een collectieve woede. Er was geen ruimte voor afwegingen die zozeer het diepste vertrouwen raken dat mensen stellen in de bescherming van hun persoonlijke levenssfeer. Wie het aandurfde zijn eigen overheid te verdenken, die juist geacht wordt te beschermen, zou belanden in een moeras van mogelijkheden. Dan zou niets meer hetzelfde zijn.
Aan het binnenhalen van psychologen in deze strakke en sterk onderbouwde documentaire kleeft het gevaar dat met deze niet exacte wetenschap eigenlijk alles kan worden aangetoond. Immers, wordt critici van de officiële lezing over 9/11 niet al jaren de maat genomen door professionele zielenknijpers? Welk blad, welke krant, hebben we niet kunnen openslaan met wederom een dosis psychologie van de koude grond? Boeken zijn erover geschreven.
Toch lijkt de tijd rijp voor een tegengeluid op het psychologische vlak. In de documentaire blijkt dit een geloofwaardig geluid dat mensen in hun waarde laat, ook als ze de officiële verklaring over 9/11 ondanks alle feiten niet kunnen loslaten. De exacte wetenschap vormt in deze documentaire een ruggengraat die enige dressing door onze pschychologisch geschoolde medemens goed kan gebruiken. Waarmee deze film rustig mag worden gerekend tot één van de belangrijkste documenten die we momenteel mogen koesteren op het gebied van 9/11 truth. In diverse Amerikaanse staten wordt de film uitgezonden door de Public Broadcasting Service (PBS), waarbij zeer hoge kijkcijfers worden gehaald. Digital Journal: Controversial 9/11 film soars to #1 on PBS, breaks local records Aan het eind van het jaar (2012) komt de documentaire uit op DVD met o.a. NL-ondertiteling. Meer info volgt...
Zoals de titel voorspelt, begint de documentaire met de iconische gebeurtenis van Pearl Harbor in 1941. De film is gebaseerd op het boek, "The New Pearl Harbor: Disturbing Questions About the Bush Administration and 9/11", geschreven door David Ray Griffin in 2004.
Na het vrijkomen (mid-jaren tachtig) van tot dan toe geclassificeerde documentatie, bleek volgens onderzoekers dat de Amerikaanse regering en legertop geruime tijd van een aankomende Japanse aanval op Pearl Harbor op de hoogte moeten zijn geweest. "September 11 – The New Pearl Harbor" toont in de introductie 12 parallels tussen Pearl Harbor en 9/11. Het focust op voorkennis en op het gebruik van een iconisch drama als hefboom voor het winnen van massale publieke steun bij een politieke koerswijziging die om grote offers vraagt.
Een aantal invloedrijke neo-conservatives uit de kring rond George W. Bush, deel uitmakend van de denktank Project For The New American Century (PNAC), schreef vlak voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen in het jaar 2000 een politiek document, genaamd:
Rebuilding America's Defenses
Een citaat: "(...) Verder zal het proces van transformatie, zelfs bij het teweeg brengen van revolutionaire verandering, zeer langdurig zijn als niet een katastrofale en versnellende gebeurtenis plaatsvindt, zoals een nieuwe Pearl Harbor."
Toch rijst de vraag of de vergelijking met de Japanse aanval voor deze film een verstandige keus is geweest. De 'onthulling' over Pearl Harbor krijgt in de film uiteraard niet de grondige analyse die 9/11 wel krijgt. Het grote publiek overtuigen van één misdrijf dat de grenzen van het begripsvermogen tart is veel gevraagd. Om hetzelfde publiek in één adem te confronteren met een tweede voorbeeld van monumentale criminele geschiedvervalsing kan averechts werken. Het is mijn enige vraagteken na het zien van de film.
9/11 DOCUMENTAIRE GERICHT OP CRITICI
Filmregisseur en scenarioschrijver van de film is de 59-jarige in Turijn geboren Massimo Mazzucco.
De film is Engels gesproken. Geïnterviewden zijn meestal Amerikaans en in sommige gevallen Italiaans, Frans of zelfs Nederlands. Weerleggingen van debunkers, mensen die het wetenschappelijk onderzoek vanuit de 9/11 Waarheidsbeweging onzinnig verklaren, lopen als een rode draad door de film.
Door het gemak waarmee deze debunkers, waaronder ook een prestigeuze Amerikaanse organisatie als Popular Mechanics, met harde feiten en vanuit diverse perspectieven worden gecorrigeerd, ontstaat voortdurend een contrastwerking die het kijken tot op de laatste seconde boeiend houdt.
Onderdelen in de film besluiten telkens met een doortimmerde vraag aan 'de debunker' op basis van het feitenmateriaal dat eraan vooraf ging. Indirecte bewijzen en speculaties zijn in de film niet of nauwelijks aan de orde. Dit maakt dat de debunker niet kan ontsnappen naar een ander onderwerp, zoals in gesprekken met debunkers meestal het geval is.
Hoewel voor twijfel op details ruimte blijft bestaan, is de stroom van gedegen onderbouwingen en feiten eenvoudig te groot om aan de officiële verhaallijn te kunnen blijven vasthouden. Het is het principe van confronting the evidence. De debunkers komen overigens alleen in beeld met hun bekende tegenspraak. Hun reacties op het feitengeweld in de documentaire zijn niet in beeld gebracht.
"September 11 - The New Pearl Harbor" (1/3)
"September 11 - The New Pearl Harbor" (2/3)
"September 11 - The New Pearl Harbor" (3/3)
Heel terecht vind Mazzucco het belangrijker om de onjuistheid van de officiële waarheid aan te tonen, dan te verzanden in details over hoe dan wel is gegaan. Het is de taak van de overheid, die ook over de beste onderzoeksfaciliteiten en bewijsmiddelen kan beschikken, om voor een gedegen eindverklaring over 9/11 te zorgen. Deze film confronteert aanhangers van de officiële lezing met een schokkend gebrek aan juistheid in tal van verklaringen en conclusies. Geen toevalligheden, maar een bewust foutieve voorstelling van zaken. Denk hierbij aan de rol van de luchtmacht, de telefoongesprekken van passagiers in de lucht, de aanval op het Pentagon, het neerstorten van Vlucht 93 in Shanksville, de instortingen van de torens, WTC1, WTC2 en WTC7, hun bouwkundige staat, bijzonderheden bij het opruimen van het puin, maar ook de langdurige elektriciteitsonderbrekingen dagen vóór de instortingen, waarbij de beveiliging volledig was uitgeschakeld. En er is meer, grondiger dan ooit, voorzien van ondersteunend beeldmateriaal.
GRONDIGHEID
Grondigheid kenmerkt de gehele vijf uur durende documentaire. Het idee dat de bekende mantra van 9/11 met harde argumentaties en een rijkdom aan voorbeelden zo gemakkelijk wordt ontrafeld, veroorzaakt tijdens het kijken een kramp zoals men deze kent uit films waarbij waarheid en fictie gaandeweg blijken te kantelen, waarbij heersende wijsheden plotseling hun coherentie verliezen.
Voor wie hiermee voor het eerst serieus wordt geconfronteerd is deze film ongetwijfeld een schokkende en verbijsterende ervaring. De aanvankelijke absurde aanname van een onderzoekende minderheid blijkt in werkelijkheid een realiteit die, ontrokken aan het dagelijks bewustzijn van de meesten, al sinds 2001 woekert als een turfbrand. Steeds vaker likken de vlammen ook bovengronds. Nu niet langer als objecten van ontkenning en spot.
9/11 in de Academische Gemeenschap - Kritische invalshoeken over 9/11 vanuit de academische wereld — DOCUMENTAIRE
Na belangrijke documentaires als Explosive Evidence – Experts Speak Out (2012) en September 11: The New Pearl Harbour (2013), bracht 2013 op de valreep opnieuw een documentaire van belang.
9/11 In The Academic Community
Een film waarvan de doelgroep qua omvang beperkt zal zijn, al zegt dat weinig over de invloed ervan. Doelgroep lijkt vooral de academische gemeenschap zelf. De benadering in de documentaire resoneert met het tempo en de rust die bij academische toetsing en reflectie mag worden verwacht. Ogenschijnlijk een beetje saai, maar cruciaal als het gaat het om het onderscheid tussen waan en werkelijkheid. Dit klimaat van schouwing en onafhankelijkheid zou een krachtig referentiekader moeten opleveren, waaraan een leger van marchanderende politici en nieuwsmedia zich kan ontsnappen. Met het accent op 'zou', want deze documentaire maakt duidelijk waarom van een hoeksteen helaas geen sprake is.
Regisseur en producent Adnan Zuberi toont met zijn film de verzamelde kennis die de officiële 9/11 verklaring zo moeiteloos weerlegt. Hij doet dit door alleen wetenschappers aan het woord te laten. Maar hij begint op meta-niveau met de meest direct opkomende vraag:
Waarom zwijgt de academische gemeenschap?
De wetenschappelijke wereld deed onderzoek naar 9/11 vanuit meerdere invalshoeken, zoals de impact van 9/11 op geopolitieke verhoudingen, de toegenomen terreurdreiging met als gevolg grote aanpassingen op gebieden van privacy en veiligheid. De wetgeving rond veiligheidsvraagstukken werd wereldwijd in landen aangepast. Maar wat er precies gebeurde op 9/11 zelf, die grote drijfveer achter zoveel ingrijpende maatregelen? Die vraag heeft binnen de academische wereld nooit tot een debat geleid en is nimmer kritisch getoetst. Wat volgens de Amerikaanse overheid op 11 september 2001 plaatsvond is door de wetenschap aanvaard als een onaantastbare werkelijkheid.
Sommige kwesties voortkomend uit 9/11, zoals de oorlogen in Afghanistan en Irak, werden wel aan een kritische beschouwing onderworpen. Met tal van schokkende uitkomsten tot resultaat. Toch bleek dit voor academici nog steeds geen aanleiding om met terugwerkende kracht een club van aantoonbaar liegende en bedriegende topbestuurders tegen het licht te houden. Een groep die geïntegreerd is binnen een netwerk van geheime diensten, instellingen en belanghebbenden binnen het militaire industriële complex.
Kortom: wel onderzoek naar de gevolgen van 9/11, niet naar de iconische gebeurtenis zelf. Het label 9/11 bleef buiten schot. Een uiterst merkwaardige omstandigheid voor een gebeurtenis als 9/11 met zijn enorme impact op de samenleving. Bron: Center for Public Integrity
Een veelgebruikt argument is dat 9/11 al uitputtend door wetenschappers is onderzocht. Is dat waar?
De 9/11 Onderzoekscommissie heeft haar onderzoek naar de gebeurtenissen van die elfde september gebundeld tot een boek van 571 pagina's. Deze commissie was geselecteerd, zoals de voorzitter Thomas Kean en vice-voorzitter Lee Hamilton zelf opmerkten, door de meest partijdige mensen van Washington. Ze hadden te weinig te tijd en te weinig geld. Volgens eigen zeggen was de commissie gedoemd om te mislukken. Regie van de commissie werd bovendien bepaald door een insider in Washington, Philip Zelikow, die nauwe banden onderhield met de Bush regering.
Uitvoerend directeur Zelikow werkte in de eerste termijn van de regering Bush nauw samen met Nationaal Veiligheidsadviseur Condoleezza Rice en bepaalde mede het veiligheidsbeleid dat tijdens 9/11 zo ernstig had gefaald. Als 'onafhankelijk' commissielid kwam zijn visie neer op een beoordeling van zichzelf en de mensen waaraan hij loyaliteit was verschuldigd. Pogingen van buitenaf om Zelikow van zijn functie te ontslaan werden genegeerd. Documenten waren voor de commissieleden zeer beperkt toegankelijk. Van de honderden voetnoten bestaat 25% uit verwijzingen naar uitspraken die onder marteling werden verkregen. Met verdachten mocht niet worden gesproken. Diverse commissieleden, inclusief de voorzitters, zijn later uit de school geklapt over alle tegenwerking. Eén commissielid stapte nog tijdens het onderzoek op na harde kritiek over de werkwijze.
Afgezien van deze gang van zaken had zelfs na een bonafide onderzoek van de wetenschap mogen worden verwacht dat bestaande conclusies werden blootgesteld aan tegenonderzoek, zoals dat in wetenschap gebruikelijk en zelfs een voorwaarde is. Maar het enige onderzoek dat op kleine schaal plaatsvond had als doel het weerleggen van zogenaamde complottheorieën, alternatieve verklaringen die ten koste van de officiële lezing aan populariteit zijn blijven winnen.
NOAM CHOMSKY, GATEKEEPER
Linguïst, filosoof en mediacriticus Noam Chomsky wordt in de film aangehaald als voorbeeld van een wetenschapper uit linkse hoek die, als invloedrijk en gezaghebbend woordvoerder (met vele aanhangers in academische kring en daarbuiten) 9/11 weg houdt uit de wetenschappelijke focus. Het is jammer dat Chomsky pas na het uitkomen van deze documentaire echt in zijn commentaar is losgegaan. Zijn opmerkingen over 9/11 Truthers zijn hilarisch. Zijn kwalificaties over academici die zich kritisch over 9/11 uitlaten zijn ronduit neerbuigend, maar die uitlatingen doen er volgens Chomsky niet eens toe omdat het om slechts een handjevol mensen zou gaan.
Binnen de academische kring die zich door Chomsky aangesproken voelt zijn dit soort constateringen en meningen lastig te ontmantelen. Chomsky wordt, in tegenstelling tot de 9/11 Waarheidsbeweging, door de media immers met open armen ontvangen. De alternatieve kennis die tot de bewonderaars van Chomsky is doorgedrongen is nog te beperkt en tezeer belast door het negatieve imago dat zo succesvol door de mainstream media over de 9/11 Waarheidsbeweging is verspreid. Het begrip complotdenker blijkt in die context uiterst effectief. Meer over "Conspiracy Theory": Foundations of a Weaponized Term | GlobalResearch.com
ARROGANTIE
Het onderwerp 9/11 is vooral taboe bij mensen die veel ontlenen aan hun intellectueel kapitaal (of zich er graag op beroepen). Intellectuelen die hun standpunt over 9/11 wijzigen, vrezen al snel slachtoffer te worden van de hoon die zij zelf tentoonspreidden. Een hard gelag voor de arrogantie die velen in de academische wereld niet vreemd is. Wie echter kennis heeft van de harde feiten hoort de opmerkingen van Chomsky met verbijstering aan, wetende dat Chomsky zelf wel degelijk kennis van zaken heeft over 9/11. Hij beschikt op dit punt over de informatie èn over de contacten. De documentaire haalt één van zijn uitspraken aan:
Chomsky: "… Bewijs over de uitvoerders van 9/11 was moeilijk te vinden. En lang nadat de bron van de anthrax-aanval werd gelocaliseerd bij wapenfabrieken van de Amerikaanse overheid, is het nog steeds niet geïdentificeerd. … Niettemin, ondanks het dunne bewijs… de aanvankelijke conclusie over 9/11 is waarschijnlijk correct."
DE ACADEMISCHE ROUTE
De meest recente opmerkingen van Noam Chomsky zijn pas zeer onlangs (eind november 2013) door de media opgepikt. Hierin stelt hij ondermeer dat de academische route, bij het aantonen van fouten in welke verklaring dan ook, de meest veilige weg is. Hij verwijt de 9/11 Waarheidsbeweging deze weg NIET te bewandelen omdat ze kennelijk niets wezenlijks hebben in te brengen.
Chomsky kleineert vragensteller, Bob Tuskin, door hem voor een bomvolle zaal te verklappen hoe de procedure is bij het erkend krijgen van wetenschappelijk onderzoek. Alsof je een brugklasser uitlegt hoe je Aap, Noot, Mies schrijft. De zaal (een thuiswedstrijd) reageert met hilariteit en applaudisseert. Ondertussen negeert Chomsky schaamteloos de vele gevallen van academische verontwaardiging en afstraffing zodra in het verleden de officiële verklaring over 9/11 binnen diezelfde gemeenschap in twijfel werd getrokken.
Chomsky's commentaar op de 9/11 waarheidsbeweging wordt kritiekloos en soms triomfalistisch door Amerikaanse media gepresenteerd als een laatste stuiptrekking voor 911Truth. Dit is onzin en wie iets verder kijkt ziet dat Chomsky alles uit de kast haalt om de beweging die hem het vuur aan de schenen legt te kleineren. De mate van onverschilligheid die hij over 9/11 jarenlang aan de dag legde, lijkt hem steeds meer te gaan hinderen. Met hetzelfde dédain spreekt Chomsky ook al jarenlang over de moord op John F. Kennedy.
Mensen met de statuur van Chomsky oefenen een grote invloed uit op de opinie van politici en wetenschappers, vooral als het om zaken gaat die er werkelijk toe doen. Wie echter tegen het hogere establishment ingaat, maakt weinig kans om zijn of
haar carriere glansrijk af te sluiten. De 'veilige academische weg' die Chomsky adviseert mag daarom met recht een gotspe worden genoemd.
Chomsky over 9/11 (fragment begint direct volgend citaat): Even if it were true, which is extremely unlikely, who cares? I mean, not of any significance [...] Like with JFK [...] who cares?
Een van de theorieën waarmee het gebrek aan interesse door de academische gemeenschap wordt verklaard, noemt men de spiral of silence theory. Men stelt zich (onbewust) de vraag: zijn we bereid om onze overtuigingen te uiten als we daarvoor steun krijgen en minder bereid om ze te uiten als de ontvangst gereserveerd zal zijn en minder zal worden gedeeld? De klankkast van de corporate media, die over 9/11 alleen de officiële verklaring als feit accepteert en in veel gevallen de alternatieve verklaringen ridiculiseert, draagt dan bij aan de terughoudendheid van wetenschappers om het officiële verhaal kritisch te onderzoeken. Veel wetenschappers zijn meegegaan in deze meme. Publieke polls laten echter een heel andere tendens zien. Op de vraag "Wie zat er achter 9/11?" reageerde (in 2008) 23% van de Duitsers dat de Amerikaanse regering erachter zat (worldpublicopinion.org). Ook vele andere polls tonen op dit punt sensationele cijfers.
COMPLOTDENKERS
Dr. Craeme MacQueen zegt over het gebrek aan interesse van universiteiten wereldwijd, dat men zou mogen verwachten dat academici het ontwijkende mechanisme bij het aankaarten van een onderwerp als 9/11 kunnen doorzien. Hij noemt als voorbeeld het gebruik van de beladen term "Conspiracy Theorists" (complotdenkers). Hij stelt dat ook de officiële verklaring uitgaat van een complot, waarbij meerdere mensen in het geheim hebben gewerkt aan een aanslag. Complotten zijn zo oud als de wereld, maar de term wordt, zoals elders, binnen de academische wereld gebruikt als afweer tegen elke poging om 9/11 kritisch tegen het licht te houden.
Volgens MacQueen hebben velen binnen de academische gemeenschap een neiging om arrogant te zijn. Buiten de universiteit geloven de mensen de meest idiote dingen, maar wij wetenschappers denken gedisciplineerd en weten wel beter! Complotdenken is daarom binnen de omheining van de academische wereld misschien nog wel een effectiever stopmiddel dan daarbuiten. MacQueen: "Mensen zijn buitengewoon gevoelig voor denkprocessen die ze de gelegenheid biedt om zich superieur te voelen boven anderen." MacQueen stelt even later, dat we op één of andere manier proberen te voorkomen dat we aan deze zaak beginnen. Er rust een taboe op, een moreel verbod waardoor men zich als deelnemer aan zo'n onderzoek isoleert, zich uitgesloten en vies waant. Het onderwerp 9/11, zoals het gebeiteld is in het collectieve bewustzijn, is onaantastbaar.
OSAMA McMURTRY
Volgens John McMurtry, professor wetenschapsfilosofie en één van de academische voorlopers binnen de 9/11 waarheidsbeweging, worden degenen die zich kritisch opstellen tegen de officiële verklaring tot doel gemaakt van publieke agressie en afkeuring. Twee dagen na zijn artikel 'Why is there a war in Afghanistan?', gepubliceerd op 9 december 2001, werd hij door de Wall Street Journal afgeserveerd als Osama McMurtry. Fox News en The Globe volgden al snel. Collega's, waaronder enkele kopstukken van Harvard, meldden hem aan bij FBI en CIA. Academici overspoelden zijn universiteit met emails en eisten dat McMurtry zou worden ontslagen. Op gronden van academische vrijheid heeft hij zijn functie kunnen behouden. Anderen zijn bij gelijke of mindere 'overtredingen' wel degelijk ontslagen.
FALSE FLAG OPERATION
De ontkenning van 9/11 als studieobject voor een zogenaamde 'False Flag' operatie (een operatie waarbij de uitvoerende macht geen verantwoordelijkheid opeist, maar juist de schuld legt bij een tegenstander - om bijvoorbeeld politieke voorwaarden te scheppen voor een oorlog tegen die 'tegenstander') is nog opmerkelijker als wordt gekeken naar historische en gedeclassificeerde false flag operaties. Hieruit blijkt de False Flag een fenomeen dat in het verleden door 'geciviliseerde' westerse mogendheden vaker is toegepast.
Een bekend voorbeeld hiervan – Operation Northwoods in 1962 - is nooit uitgevoerd, maar wel ondertekend door de voltallige groep van Amerikaanse militaire kopstukken, de Joint Chiefs of staff, die president Kennedy moesten adviseren. Een recenter voorbeeld dat wel tot uitvoering is gebracht zijn de Anthrax-aanvallen op leden van het Amerikaanse Congres, vlak na de aanslagen op 11 september 2001. Hoewel deze aanvallen door de Bushregering direct werden toegewezen aan of al Qaeda of aan Sadam Hoessein, bleken de sporen Anthrax afkomstig uit Amerikaanse militaire laboratoria. De affaire is vervolgens door de FBI toegeschreven aan één medewerker, iets wat door Democraat senator Leahy, zelf beoogd doelwit van de aanval, in 2008 tijdens een U.S. Congressional Hearing als volstrekte onzin is afgedaan. Enkele andere bekende False Flag operaties: Het Tonkin Incident; USS Liberty; Operation Gladio.
Meerdere onderwerpen passeren in de documentaire de revue, waaronder de betekenis van het label al Qaeda, het karakter van hun organisatiestructuur en het achteloze gebruik van dit terreurmerk in de media. Maar ook vele kwesties die hier op Waarheid911.nl al uitvoerig zijn beschreven. Voorbeelden zijn de aanstelling en werkwijze van de 9/11 Commissie en haar functionele beperkingen; de voorkennis bij zakelijke transacties waarbij werd uitgegaan van een grote koersval van bedrijven als United Airlines. Natuurlijk is er ook ruim aandacht voor het onderzoek door NIST naar de ineenstorting van de drie wolkenkrabbers, WTC1, WTC2 (de Twin Towers) en WTC7.
EFFECTEN VAN DEZE DOCUMENTAIRE
De benadering door wetenschappers en hun verhouding tot 9/11 zal bij academici die de documentaire gaan zien zeker wat losmaken. Op zijn minst kan de film twijfels doen rijzen ten aanzien van de vele onomstotelijke waarheden die er de afgelopen twaalf jaar collectief bij het publiek zijn ingeramd. Maar de vraag is of een substantieel aantal academici deze film wel wil zien. Alle argumenten die de documentaire aanvoert om te verklaren waarom de wetenschap rondom 9/11 zo heeft geschitterd in afwezigheid, zijn immers nog steeds aanwezig.
Toch lijkt de tegenwind voor de 9/11-criticus al enige tijd tanende. Kritiek op de officiële verklaring draagt niet langer de geur van extremisme en radicalisme. De informatie schuift inhoudelijk langzaam in de richting van wat mainstream aanvaardbaar wordt geacht. Dit heeft waarschijnlijk te maken met de invloed van tijd, maar zeker ook met de gestage doorgang van het alternatieve onderzoek en de gedegen prestatie daarvan. Ook openbaringen als die van klokkenluider Edward Snowden over grootschalige en geavanceerde afluisterpraktijken door de NSA maken de geesten rijp voor grotere onthullingen. Hopelijk zal de academische imput over 9/11 in deze documentaire een katalysator kunnen zijn binnen dezelfde gemeenschap.
JOËL VOORDEWIND, Tweede Kamerlid ChristenUnie
Toen Nederlands Tweede Kamerlid voor de ChristenUnie, Joël Voordewind, wetenschappelijk opgeleid aan de Vrije Universiteit te Amsterdam, in 2011 een voorvertoning zag van de film "9/11: Explosive Evidence - Experts Speak Out", was hij danig onder de indruk. Hij twitterde over 9/11 zelfs wat kritische overwegingen en verwees naar deze site. Dat kwam hem zo duur te staan dat hij de volgende dag de pers haalde en ongetwijfeld na een voedend gesprek met zijn partijtop halsoverkop zijn woorden terugnam.
Voordewind werd geknipt en geschoren door onze vrije pers. Hij was overigens het enige kamerlid die het heeft aangedurfd om op de uitnodiging voor de film in te gaan. Daar heeft hij het bij gelaten. Zo vrij zijn we in Nederland. Elders is het kennelijk niet anders. Binnen het establishment is 9/11 verboden gedachtengoed. De media controleert.
9/11 DOCUMENTAIRES BEKIJKEN 
ZEMBLA, Het Complot van 11 September 
"September 11 – The New Pearl Harbor", Massimo Mazzucco (2013) 
De meest bekende 9/11 documentaire bij het grote publiek. Een veelvuldig bekroonde film die als zodanig de nodige legitimiteit heeft kunnen verwerven. Maakte eerst veel indruk maar is na het verschijnen van nieuwe documentaires snel achterhaald. Dit komt vooral omdat Moore een onevenwichtig beeld heeft neergezet. Door Bush humoristisch te etaleren als een volslagen randdebiel profileerde hij zich vooral als een, vanuit Amerikaans perspectief, linkse progressief met een eigen agenda. De sensatie van de film bestond uit een combinatie van schokkende onthullingen en leedvermaak. Hoe zou, na het bekijken van deze film, een sukkel als Bush in staat kunnen worden geacht (mede) de hand in 9/11 te hebben gehad? Spot in plaats van harde feiten over directe Amerikaanse betrokkenheid hielden de documentairemaker aan de veilige kant.
De eerste documentaire waarbij de hoofdthema's, zoals op deze site omschreven, helder aan bod komen. Inmiddels verouderd en ingehaald door recentere documentaires. Het kostte mij een slapeloze nacht om al het materiaal te laten bezinken. Veel twijfels uiteraard en blijven focussen om van het eigen ongeloof geen gelovige te worden. Ineens klopte er niets meer van wat er in de kranten stond. De fase van 'is het waar?' was kort maar hevig. Veel heronderzoek en dat steeds weer opnieuw. Vooral het onderdeel waarbij de crash op het Pentagon systematisch met animaties en schema's werd behandeld kwam geloofwaardig over. Voldoende om serieus te gaan voor waarheidsvinding. Overige onderdelen gaven vooral aanzet tot twijfels over de gangbare lezingen, maar werden naar mijn idee pas echt substantieel na het kijken van de volgende baanbrekende documentaire Confronting the Evidence, 'A Call To Reopen the September 11 Investigation'.
Confronting the Evidence (CTE) is van de bekende 911-documentaires één van de minder sensationele producties. Vergeleken bij een docu als 'Loose Change 2nd Edition' oogt CTE zelfs uitgesproken traag. Bij nadere beschouwing blijkt dit eerder een voordeel dan een nadeel. Het afschieten van zoveel verschrikking zonder ruimte om te bezinken is ook een vorm van hersenspoelen, wellicht onbedoeld vanwege zoveel vragen en feiten. Maar met drie uur CTE krijgt de scepticus kans om na te denken, kritisch te zijn, dus werkelijk overtuigd te raken. De sensatie die dat oplevert is niet prettig, wel reëeler. 
, voormalig directeur van Geavanceerde Ruimtevaart Programma's van het Departement van Defensie (VS), tevens oud luchtmacht kolonel. Deze man, goed op de hoogte van actuele luchtmachtprotocollen, veegt de vloer aan met alle officiële verhalen waarbij gevechtsvliegtuigen door NORAD de verkeerde kant zijn opgestuurd.
Een woordvoerder van een maatschappelijke stroming die aanstuurt op nieuw onderzoek is uiteraard niet de aangewezen partij om in het onderzoek, waarvoor hij (of zij) aandacht vraagt, zelf een rol van betekenis te spelen. Hij zou dat niet moeten ambiëren, ook niet als deze rol hem door anderen wordt opgedrongen. 
heeft nagelaten om de feiten neutraal en evenwichtig aan de kijker voor te leggen.
Onderzoekers waren bovendien onvoldoende representatief voor de vakgebieden die er werkelijk toe deden, of ze waren onvoorbereid en niet deskundig genoeg. In een twee weken durend zomerproject voor studenten werd door de jongeren gekeken 
Een documentaire die de gebeurtenissen rond 9/11 drastisch en op confronterende wijze weerlegt. Informatie (documenten e.d.) komt in deze sensationele documentaire razendsnel voorbij. Reden om bij de DVD de pauzetoets in de buurt te houden. Presentatie niet steeds even sterk door een slechte voice-over. Beeldmateriaal is goed en het gepresenteerde feitenmateriaal is overwegend de moeite. Er gaat een gerucht dat deze documentaire op 11 september 2006 'nationwide' in Amerikaanse bioscopen komt. Hopelijk met nogal wat aanpassingen, want tijdige kritiek op deze documentaire is niet onbelangrijk. Zo zitten er veel onzorgvuldigheden in die tegenstanders van 'Conspiracy Theorists' de nodige munitie zullen geven.
De vaart en strekking van de informatie is zo imponerend dat je gehersenspoeld de aftiteling voorbij ziet komen, vooral als het een eerste kennismaking betreft met deze mogelijkheid van samenzwering. Mogelijk werkt dat op termijn averechts. Misschien ook niet en genereert het zoveel aandacht dat ook politici en media er niet langer omheen kunnen.
Alex Jones zal voor menigeen die niet eerder kennis nam van deze informatie een brug te ver zijn. Aan deze man lijkt alles extreem, heftig en veel te zijn. Toen ik zijn 'Martial Law' voor het eerst zag, zette ik na een half uur mijn TV uit. Met zijn ongegeneerde stijl en onbeschofte houding wekte hij teveel irritatie op.
Uiteindelijk kon ik het niet laten toch weer te gaan kijken. Ik deed hem met die eerste indrukken tekort. Hij graaft diep in de achtergronden van controversiële gebeurtenissen en is grondig. Waarschijnlijk heeft hij voor gematigder documentairemakers en journalisten al heel wat hete kolen uit het vuur gesleept. Met het pedante gelijk van de volksmenner en de stem van een bootwerker onderstreept deze radiopresentator en filmmaker zijn uitspraken met griezelig authentieke documenten. Met enerzijds het gevoel als kijker gemanipuleerd te worden, komt hij toch tot uiterst plausibele en logische aaneenschakelingen. 
in bij het militair-industrieel complex. 
911 Eyewitness is anders dan andere documentaires gebaseerd op eigen beeldmateriaal. Dat wil zeggen, beelden die niet afkomstig zijn van de grote nieuwszenders. Nadat 's ochtends twee toestellen zich in WTC 1 en WTC 2 hadden geboord, plaatste Rick Siegel zijn camera op ruim drie kilometer afstand van plaats delict op de Hoboken Pier in de wijk Hoboken, noordoost New Jersey. Deze pier is schuin gelegen tegenover Lower Manhattan met zijn financiële centrum en toen nog de Twin Towers. Tussen Siegel en zijn skyline stroomde de Hudsonrivier.
Na het op gang komen van de vluchtingenstroom uit Manhattan verplaatste hij zijn camera naar de Frank Sinatra Pier, even verderop gelegen. De beste beelden betreffen zonder meer WTC 1, de noordtoren. De zuidtoren stond grootdeels achter de noordtoren en stortte als eerste in. 
Schokkend en in het oog springend zijn vooral twee zaken die in andere documentaires niet of nauwelijks zijn opgemerkt. Dat heeft alles te maken met het camerastandpunt van Siegel. Boven de zwaar rokende Twin Towers was het een komen en gaan van helikopters. Sommige hingen geregeld kortstondig, moeilijk zichtbaar door de zware rook, boven één van de torens. Om dit voor de kijker beter zichtbaar te maken monteerde Siegel heldere driehoekjes boven of onder de toestellen. 
Dat deze kritieken serieus genomen moeten worden is duidelijk. De sterke wetenschappelijke pretentie van de documentaire maakt het gebodene bij een gebrekkige bewijsvoering immers kwetsbaar. De georganiseerde meute van doorgaans nogal hijgerige complotsceptici kan niet wachten om zulke fouten tot mega-proporties op te blazen. Dat valt ze niet eens aan te rekenen. De inderdaad sensationele toon van de 'verteller' en zijn fysische beschouwingen over de wetten van Newton, worden op slag karikaturaal als blijkt dat de betrouwbaarheid van deze informatie inderdaad te wensen overlaat. 
Op 25 april 2007, zond de Amerikaanse Public Broadcasting Service (
Loose Change Final Cut heeft, wat mij betreft, de hoge verwachtingen niet kunnen waarmaken. Deze finale uitvoering waarvan de werkversie onder de naam "Loose Change Second Edition" veel stof deed opwaaien, lijkt vooral het product van compromissen. Dat de film niet zonder eindeloos uitstel, interne discussie, strubbelingen en geldproblemen de finale haalde, blijkt misschien het best uit de funeste timing van de première, precies twee maanden nadat de aanslagen voor de zesde maal waren herdacht:
11 november 2007. Een moment in het jaar waarbij de 9/11 moeheid traditioneel toeslaat en zelfs de meest geestdriftigen de tijd nemen om eens goed uit te blazen.
Linguïst, filosoof en mediacriticus Noam Chomsky wordt in de film aangehaald als voorbeeld van een wetenschapper uit linkse hoek die, als invloedrijk en gezaghebbend woordvoerder (met vele aanhangers in academische kring en daarbuiten) 9/11 weg houdt uit de wetenschappelijke focus. Het is jammer dat Chomsky pas na het uitkomen van deze documentaire echt in zijn commentaar is losgegaan. Zijn opmerkingen over 9/11 Truthers zijn hilarisch. Zijn kwalificaties over academici die zich kritisch over 9/11 uitlaten zijn ronduit neerbuigend, maar die uitlatingen doen er volgens Chomsky niet eens toe omdat het om slechts een handjevol mensen zou gaan. 